Reeds een jaar na het verschijnen van zijn eerste Nederlandstalige album is er een opvolger. De koerswijziging die op Stedentrip werd ingezet, wordt vervolgd. Wederom is de muziek dus vooral elektronisch en vrij minimaal. Het Regent Nooit De Hele Dag staat bovendien weer bol van scherpe observaties. Ergens doen de liedjes van Lotterman denken aan de Kronkels van Carmiggelt. Soms zegt hij veel met weinig en laat hetgeen hij niet zegt tussen de regels aan de luisteraar, dan weer schetst hij nauwgezet met scherp geslepen potlood schrijnend, (klein)burgerlijk leed.  

Wat opvalt aan het nieuwe album is dat de nummers over het algemeen langer zijn en de melodieën toegankelijker. Dat het wederom te scharen valt onder kleinkunst, maakt dat ook deze plaat Lotterman waarschijnlijk niet gaat helpen aan een doorbraak. Spoken word en praatzang wisselen elkaar af en zijn goed te verstaan. De onderwerpen zijn alledaags, gaan over eenzaamheid, onzekerheid, burgerlijk bestaan en relaties. Gedurende zeven nummers neemt Lotterman ons aan de hand en vertelt, terwijl hij ons evengoed laat fantaseren. 

Wederom wordt Lotterman bijgestaan door collega’s. In plaats van Lucky Fonz III, die op Stedentrip Ze Weten Niets te horen was, levert deze keer Andre Manuel een sterke bijdrage aan single en albumopener Wie Komt Je Helpen. Joao Driessen tilt dit nummer naar een hoger niveau met zijn saxofoonspel. Ook Sophie Reekers (Meneer Van Dalen) is weer van de partij. We horen haar o.a. op de nummers Tim & Mieke en Opgeruimde Kamer. 

Hoewel het met name de nummers zijn met bijdragen van anderen die met hun kop boven het maaiveld uitsteken, blijkt uit bijvoorbeeld Mensen Die Je Alleen Ziet Als Je Er De Tijd Voor Neemt, dat Lotteram het ook prima alleen af kan. Het eerste deel van het nummers horen we namelijk alleen hem op zijn synthesizer, terwijl hij de situatie schetst middels spoken word. Wat mij betreft prima, maar na twee minuten lijkt het nummer afgelopen, maar volgt er na een paar seconden stilte een reprise, waarin we Lotterman horen neuriën, terwijl een achtergrondkoortje een samenvattend couplet herhaald. Ook op Is Rob Goed Genoeg draagt hij het nummer tot ver voorbij de helft in zijn eentje, waarna samenzang wederom de laatste minuut extra kleur geeft. 

Hoewel het lastig is om een uitbijter aan te wijzen, ben ik erg gecharmeerd van Ik Twijfel. Prachtig kleinkunstig spreekt Lotterman de luisteraar hier ongetwijfeld aan door het zeer aanstekelijke ritme en het gevoel dat je niet de enige bent met twijfels. Bovendien krijgt hij de lachers op zijn hand met een onverbloemde verwijzing naar Guus Meeuwis: “Het is een nacht!”. Maar ook de Carmiggeliaanse Is Rob Goed Genoeg en het Hans de Booij-achtige Tim & Mieke, gooien hoge ogen. Kortom, er is voor fijnproevers weer veel te ontdekken op de nieuwste zelfgeproduceerde en in eigen beheer uitgebrachte plaat van Mark Lotterman.