Josephine Odhil kennen we nog van The Mysterons, en het speelse magnifieke album Meandering, uitgegeven door Excelsior Recordings. Zij nam de zang voor haar rekening in deze formatie bestaande uit louter jong muzikaal talent studerend aan het conservatorium.

Sindsdien timmert Josephine van Schaik aan de weg met verschillende projecten en solo-albums onder de naam Josephine Odhil. Monstera is haar nieuwste kindje, en die mag er zijn. Monstera is een onderhoudend popalbum waarin Van Schaik haar veelzijdigheid etaleert. En jawel, wie destijds als een blok viel voor de gekke retro sound en licht psychedelische popliedjes van The Mysterons hoort ook dat op dit nieuwe album terug in het liedje Folie à Deux: je voelt je beland in een Parijse nachtclub in de jaren twintig.

Maar voor je daar arriveert, presenteert Monstera zich in de eerste plaats als een elektropopplaat. Opener Lovers Lane leunt nog niet eens zo zeer op synths, dat komt vooral in tracks als Ennui, Empathy en lekker dansbaar Bloody Mary naar voren. Genieten, mede dankzij de smaakvolle elektronische sounds die zijn gebruikt. Maar als gezegd, Josephine Odhil laat op dit album zien dat ze veel meer in haar mars heeft. In The Dark is een geweldig pakkend en springerig popliedje, en in Mazarine Blue zingt ze langzaam wiegend en dankzij het ploppende basje doet het wat aan Portishead denken. Haar karakteristieke lichte stem, met veel ‘lucht’, blijkt overal in te passen en snijdt altijd messcherp door de begeleiding heen. Nog iets dat opvalt: het speelse maar ook vindingrijke taalgebruik. Hoe kom je in hemelsnaam op een titel als Ennui, wat in het Engels zoveel betekent als ‘een gevoel van gebrek aan uitdaging en opwinding’.

De veelzijdigheid maakt Monstera op zich al tot een fijn popalbum om naar te luisteren, maar de kwaliteit van nummers als Ennui – dankzij de licht donkere toonzetting en verrassend arrangement toch het prijsnummer op dit album – en ronduit prachtig liedje Empathy, tilt het stevig boven het gemiddelde uit.