Soms laten bands of artiesten niet alleen de muziek spreken bij het maken van promotie. Zo af en toe wordt er meer aandacht gegeven aan het wereldkundig maken van een nieuw product. Bij MuziScene hebben we al eens een lp gehuld in zeildoek ontvangen, een cd-verpakking in de vorm van een pyramide… The Covenant uit Amsterdam voert het een stapje verder en verrast met een kleurrijke presentatie van hun nieuwe plaat The Age Of Rage. Kijk toch eens, niet alleen een prachtig ontworpen artwork in de stijl van de Amsterdamse School, maar het hele promopakket zit ook verstopt in een lijstje. En in dat lijstje zit niet alleen de cd verstopt, maar ook een verzameling artwork in verschillende kleuren. Chapeau! Het is niet alleen effectief in het trekken van de aandacht in de niet aflatende vloedgolf aan nieuwe releases, maar dit is ook nog eens leuk bedacht en met heel veel liefde uitgevoerd.

Zover de verpakking. Gelukkig blijft het daar niet bij, want uiteindelijk moet de muziek toch het echte werk doen. En ook op dat front is er goed nieuws te melden. The Age Of Rage is een heerlijk rock-album vol sterke liedjes. Frank van der Reep, Hans Koomans, Daniël Jansen en Erol Erdogan sluiten met dit album een moeilijke periode af. Bassist Peter Stap overleed plots. Daarna is het even de vraag geweest of The Covenant wel door wilde gaan. Maar zoals dat gaat met bands en vrienden, komt er na een periode van rouw en verwerking toch weer dat moment dat de muziek gaat trekken. Met het toetreden van Erol Erdogan is The Covenant weer compleet en is deze plaat afgemaakt. Op Twee nummers van deze zeven songs tellende album is de baslijn van Peter Stap nog te horen.

The Age Of Rage is dus een hommage aan een verloren vriend en bandlid, maar we mogen het toch ook uitleggen als een hommage aan de helende kracht van muziek. The Covenant klinkt op The Age Of Rage als nooit te voren. De plaat klinkt echt als een klok, spettert uit je speakers. Pure rock, naar het voorbeeld van de groten uit de jaren zeventig, muziek met bloed, zweet, tranen én ballen. Heerlijk gitaarwerk, ook in een liedje als Wait For Me, dat een van de rustiger momenten op de plaat vormt. Met ontzagwekkend brullende vocalen van Van der Reep: luister daarvoor vooral eens naar Loophole. Maar in alle rockgeweld wordt het liedje allerminst vergeten. Trainwreck en Artisticus Narcisticus hebben geweldige refreintjes die smeken om meegebruld te worden. Het is ook het type rock uit vervlogen dagen waarin het bier en het testosteron nog van het plafond mag druipen, en muzikanten in heerlijk cliché-rockposes met veel bravoure op het podium staan. Kortom: met attitude. Muziek waarvan je air gitaar gaat spelen. En tegelijkertijd is het ook o zo kwetsbaar, als in liedjes als Wait For Me en Bones het gemis van iemand voelbaar wordt gemaakt.

The Covenant had geen mooier aandenken kunnen maken voor hun vriend dan dit album, dat ook zonder die prachtige verpakking ieders aandacht verdient.