Dawn Brothers is toe aan zijn zesde album, zijn zevende als je Double Cream, dat hij samen met DeWolff maakte meetelt. Daarmee komt het Rotterdamse viertal op een mooi moyenne van een album per jaar. Je kunt dat gerust constant noemen en dat geldt ook voor de muziek die hij maakt. Wederom is het een uitstekende mix van folkrock, blues en soul die klinkt als een klok. Fans kunnen gerust zijn, ook dit album, Cry Alone, is een typische Dawn Brothersplaat, en toch lijkt er wel degelijk iets veranderd. 

Wat die verandering precies inhoudt is niet eenvoudig vast te stellen en vraagt meerdere luisterbeurten. Wat in elk geval als een paal boven water staat, is dat op Cry Alone weer verrukkelijke nummers staan, die ook live een genot moeten zijn om te beleven. Zoveel is direct duidelijk na beluistering van de soulvolle openingstrack Do Me Wrong, die een onweerstaanbaar levendig ritme heeft en waarop de muzikanten bewijzen meesters te zijn in het laten samenkomen van melodieën. Het wordt gevolgd door de laatste single, Can’t Let You In, Can’t Let You Out, dat opgewekt klinkt, maar waarin toch een bepaalde donkere ondertoon zit die niet zozeer in de compositie zit, maar meer in de tekst. Wat dat betreft is ballad I Will Never Hold Your Heart Again eenduidiger; zowel tekst als klank zitten op een lijn. Prachtig, vooral ook die titel. 

Dankzij titelnummer I Cry Alone en de eerste single Let It Bleed, konden fans als weten dat ze geen buil zouden vallen aan dit nieuwe album, maar dat is feitelijk een understatement want er valt heel veel te ontdekken op Cry Alone, dat een uiterst gevarieerd album blijkt, waarop Dawn Brothers er lustig op los experimenteert, zonder dat dit ten koste gaat van signature sound en samenhang. Neem Seven Year Itch, dat country en soul laat samenkomen in onweerstaanbare americana. Luister naar Live A Little, dat met dankzij de intro met het orgeltje direct je hart openzet, naar de stompende garagerockende Humble Call, of naar het meer relaxte You Know Why, dat ook gerust op vorige vorige album Alpine Gold had kunnen staan, en dat zelfs wel wat weg heeft van dito title track. 

Kortom, als I Cry Alone is bedoeld om ten overvloede aan te tonen hoe veelzijdig Dawn Brothers is, dan slaagt de band wederom met vlag en wimpel. Hulde dus aan zanger/gitarist Bas van Holt, toetsenist Rowan de Vos, bassist Tammo Deuling en drummer Rafael Schwiddessen. Maar zeker ook hulde aan Paul Willemsen, die samen met het viertal muzikanten in de Electric Monkeystudio zocht naar nieuwe geluiden, maar toch een  vertrouwde sfeer wist te bewaren en die als Koning Midas alle nummers, zonder uitzondering veranderde in puur goud. Goed, er mag wat donkerte zijn geslopen in de teksten, maar ik word nog behoorlijk vrolijk van dit album, dat wat mij betreft ook Alle 12 Goed had kunnen heten.  

Werd het vorige album nog gevierd met een Nederlandse clubtour, dit keer doet de band behalve zalen in Nederland ook zalen in Engeland en Duitsland aan. Jawel, eenmaal in de pubertijd gaat het hard en Dawn Brothers is vlot op weg naar volwassenheid. Als deze groei zich doorzet, staat de band binnenkort alleen nog maar in stadions, dus grijp vooral je kans om hem nog eens in een kleinschaliger setting te zien.  

Het lijkt traditie te worden, want het Rotterdamse Rotown heeft op 28 maart wederom de primeur. Daarna doet de band mooie zalen aan als Metropool (Hengelo), Wilhelmina (Eindhoven), De Helling (Utrecht), Vera (Groningen), Doornroosje (Nijmegen), Bosuil (Weert) en Zonnehuis (Amsterdam)