Dat roem vergankelijk kan zijn, is een open deur ter grootte van het gecombineerde ego van Donald Trump en Elon Musk. Hoe artiesten daarmee omgaan is verschillend. De ene artiest hangt bij tanende roem, dalende verkoopcijfers voor albums en concerttickets zijn instrument (of zichzelf…) aan de wilgen. De ander opteert voor doorgaan – soms als een schim van wat hij of zij ooit geweest is – in het schnabbel- of nostalgiecircuit. Weer een ander speelt lusteloos, ongeïnspireerd en plichtmatig zijn sets voor trouwe fans, omdat nu eenmaal de huur betaald moet worden. Een enkeling blijft na de grote successen albums uitbrengen die nog steeds artistiek relevant zijn, zij het voor een kleine schare diehard volgers.

Ik reisde afgelopen week dan ook met gemengde gevoelens voor het eerst (maar zeker niet voor het laatst) af naar Café Café in Hasselt (B). Een café annex piepkleine concertzaal annex oase voor liefhebbers van all things left of the dial. Een café waar het tot verbazing van mijn portemonnee en tot plezier van mijn lever ook nog eens happy hour bleek te zijn. Met een spotgoedkoop biertje in de hand was het wachten op een solo-optreden van Ken Stringfellow, schrijvend en drijvend lid van The Posies, mijn ‘all time‘ favoriete powerpopband, die met Frosting on the beater en Amazing disgrace twee klassiekers uit het genre hebben afgeleverd. Desondanks bleef een grote doorbraak in de jaren ’90 uit omdat de muziekbusiness niet altijd eerlijk is en ook de opkomst van grunge daar een stokje voor stak. Te klein voor het tafellaken, te groot voor het servet, te poppy voor de tijdgeest, te hard voor de doorsnee muziekliefhebber. Na de nodige excessen raakte Stringfellow gebrouilleerd met kompaan en mede-songschrijver Jon Auer en werd hij gecanceld, hetgeen het einde van The Posies betekende. Stringfellow en Auer reanimeerden voordien nog powerpoplegende Big Star en eerstgenoemde was een tijd extra gitarist tijdens tournees met R.E.M.  En zo sta je dan het ene moment voor enkele honderdduizenden R.E.M.-fans in Rio de Janeiro, het andere voor veertig devote liefhebbers in een minuscuul zaaltje in Hasselt, ‘of all places‘. Het kan verkeren, zoals Bredero reeds meldde.

En toch zullen de anderhalve man en een paardenkop (ondergetekende) zich het ritje naar Hasselt niet hebben beklaagd. Stringfellow speelde vol vuur een set van 2,5 uur, zowel op het podium als tussen het publiek, met werk van zijn nieuwe soloalbum, een aantal covers en uiteraard de nodige Posies-klassiekers. Er leek iemand op het podium te staan die gelouterd was en in het reine met zijn huidige status. En toch schuurde het een beetje om de man na afloop wat cd’tjes te zien verkopen, om hem tenslotte met een gitaar over z’n schouders te zien vertrekken naar een volgend optreden in de marge. God straft kennelijk niet alleen wie rocker in Holland wil zijn…

DJ 45Frank