Henk Koorn (Hallo Venray) en Elke van Zevenbergen maken als The Grey Pants fijngevoelige, ingetogen en pretentieloze luisterpop. Ze bevragen en bezingen ogenschijnlijke onbenulligheden. Dat ze het bewust muzikaal simpel houden vergroot de toegankelijkheid en maakt hun albums des te sympathiek. Meer dan een ritmebox, gitaar en hun charmante samenzang is niet nodig om je aandacht te vangen. 

In 2018 brachten ze in eigen beheer hun eerste album It Was From My Nephew But Now It’s Mine uit. Dit bleef niet onopgemerkt bij Excelsior Recordings  en een jaar later verscheen het tweede album We Love Ria op dat label. Nu is het tijd voor Fancy Cars, wederom bij datzelfde label. En opnieuw betreft het een verzameling tijdloze liedjes waarvoor het tweetal inspiratie zocht in de eigen omgeving. “De plaat gaat over de buurt waarin we wonen, over ons leven en de mensen in dat leven. En over de hond.” 

Fancy Cars is een album zonder opsmuk, maar dat maakt het des te charmant. Koorn en Zevenbergen bewijzen dat je ook met bescheiden onderwerpen en eenvoudige muzikale omlijsting op uiterst aangename wijze verhalen kunt vertellen. Sommige zijn typisch Nederlands, zoals Kingsday, een trage ballad en Drenthe, over een bad trip in die provincie, dat springerig klinkt en zelfs enigszins dansbaar is, hoewel de tekst niet per se vrolijk is: “Bad Trip it didn’t go well 2 days waisted away.” In andere komt een hondje voor, zoals in Frankie, Chaisse Longue en Over The Dunes. En ook in het titelnummer mag een hondje meerijden in een van de decadente sportwagens (Mercedes, Jeep en Ferrari). 

Met zijn gitaarspel weet Koorn in elk nummer net een andere sfeer neer te zetten, zonder dat de rode draad verloren gaat. Chaisse Longue opent melodieus, Frankie lijkt te gaan rocken, al valt dat bij nader inzien mee te vallen en 2020 opent en lieflijk en weet die sfeer te behouden, ook wanneer meer beat wordt toegevoegd. Maar ook de stem van Van Zevenbergen is bepalend. Soms doet die denken aan Melanie Safka, zoals bijvoorbeeld op Animal Video’s en Over The Dunes (die laatste mede door het akoestische gitaarspel van Koorn). 

Sisi is het voorlaatste nummer van dit boeiende album dat bevolkt wordt door een dozijn korte nummers, die vaak onder en soms net boven de drie minuten klokken. Ogenschijnlijk niemandalleltjes dus, maar schijn bedriegt. In werkelijkheid zijn het stuk voor stuk juweeltjes die onder je huid kruipen. Van vrolijke opener Fancy Cars tot en met melancholische slotnummer Last Words geven ze namelijk blijk van brille en bewijzen ze dat in beperking zich de meester toont.