Stellen dat mijn muzikale trofeeënkast rijkelijk gevuld is, is ver bezijden de waarheid. Het ontbreekt me eenvoudigweg aan jachtinstinct. Bovendien zie en hoor ik het ‘wild’ liever dan dat ik het daadwerkelijk schiet. Oftewel: ik heb weinig foto’s waarop ik met muzikale helden poseer. Afgelopen week kwam er een foto voorbij waarop ik grijnzend en met een biertje in de hand op de achtergrond sta. Het beeld wordt grotendeels ingenomen door een uitgelaten Gorki-frontman Luc de Vos. Een leuke, maar ook pijnlijke reminder, aangezien Vossieboy nu al tien jaar niet meer onder ons is en dat doet nog altijd pijn. 

Na een interview met Eddy Wally kon ik jaren geleden toch de aandrang niet weerstaan om met hem op de foto te gaan. ‘The Voice of Europe’ was nooit vies van een beetje aandacht en poseerde gewillig. Na afloop van een semi-akoestisch duo-optreden In Heerlen werd ik voor een foto geflankeerd door Jon Auer en Ken Stringfellow van The Posies, nog altijd mijn favoriete powerpop-band. The Posies zijn niet meer, nadat Stringfellow wegens grensoverschrijdend gedrag werd gecanceld, hetgeen die foto een beetje nare bijsmaak geeft. Doet me denken aan de foto van de destijdse burgemeester Deetman van Den Haag, die vrolijk poseert met een Hagenees wiens lul uit de broek bengelt. Ook ging ik een keer op de foto met Mauro Pawlowski (dEUS, Evil Superstars, etc), maar dat was meer om m’n vriendin jaloers te maken. Een paar jaar geleden bemachtigde ik via een mazzeltje een meet & greet met Nick Cave. Ik gaf m’n vriendin m’n telefoon om een plaatje te schieten, maar de tourmanager meldde dat zulks not done was. Achteraf blij toe, want ik behoor nu tot een select gezelschap Cave-fans dat nog niét met ome Nick op de foto is gegaan.

Ik heb er begrip voor dat je als fan een aandenken aan een optreden wilt hebben door met een artiest op de foto te gaan. Ter meerdere eer en glorie van jezelf of om mee te pronken bij andere amigos da musica. Voor mij hoeft het niet (meer). Ook het signeren van merchandise heb ik tot een absoluut minimum weten te beperken. Ik volsta meestal met het kopen van een lp, een kort gesprek en een persoonlijk bedankje aan een artiest die me heeft weten te boeien.

Toen ik een tijd geleden in de kleine zaal van de Muziekgieterij in Maastricht wat bandjes uitcheckte, speelde in de grote zaal één van de bad boys uit de vaderlandse pop. Ik zag met verbazing hoe een lange rij – voornamelijk vrouwen – aanschoof om met Douwe Bob op de foto te gaan. Een actie die niet geheel zonder risico is, want Douwe Bob hoeft je maar aan te kijken en je bent zwanger.

Nou wil ik niet roomser dan de paus zijn. Dus mochten er artiesten zijn die na afloop van een concert graag met me op de foto willen, dan ben ik de beroerdste niet.

DJ 45Frank