Reeds zeven singles zijn er aan Hazy Days voorafgegaan, voordat het acht nummers tellende album eindelijk het levenslicht ziet. Het is het derde album van de Brits-Italiaanse band die nog geen grote naamsbekendheid geniet, maar al wel het prodium deelde met onder andere Thurston Moore, Public Image Ltd en Battles.   

Met Hazy Days brengt Vanarin ons een conceptalbum waarop de menselijke evolutie centraal staat. Inmiddels wordt de mensheid gedomineerd door technologie en dat maakt het huidige tijdperk uitdagend, maar voor de muzikanten van Vanarin zijn er ook veel voordelen. Luister maar eens naar de verzameling composities op hun derde album, dat je gerust als eclectisch kunt typeren. Het is groovy en poppy, maar lastig in een hokje te plaatsen. Of je het nu alt-pop, psychedelische nu-soul, of indietronica moet noemen, feit is dat het een fijnzinnige crossover van diverse stijlen is. Hierdoor verdient Hazy Days beslist meerdere luisterbeurten om er een oordeel over te vellen.  

Met Hey Listen opent de band het album op hypnotiserende wijze. En net wanneer je denkt dat het je grijpt, blijkt het toch een behoorlijk complex nummer, dat constant je aandacht vraagt, maar dan valt er ook veel te ontdekken. En dat geldt niet alleen voor het openingsnummer, want hoewel er een rode draad is, elk nummer voelt anders. What We Said doet zwaar aan, terwijl het aritmische My Circle juist licht lijkt, bijna syncopisch. Het wordt gevolgd door I Don’t Know, dat veel toegankelijker is, terwijl er toch heel veel in gebeurt.  

Vanarin speelt ongebreideld met galm, filters, en vervorming, ritmes worden lijken opgebroken en opnieuw samengesteld, waardoor een bijzondere atmosfeer ontstaat. Een goed voorbeeld is Lost, dat diverse ritmewisselingen telt. Noemenswaardig is ook het daaropvolgende Falling Under dat enigszins doet denken aan het werk van James Blake, maar vooral ook aan dat van Hot Chip en Tame Impala. Het nummer lijkt net als A Fly On The Wall bedoeld om op te dansen, terwijl slotnummer Memories juist lijkt bedoeld om de gemoederen weer enigszins tot bedaren te brengen en ons te dwingen tot introspectie en ons eraan wil doen herinneren wat er werkelijk toe doet in het leven.