Releases die je misschien ook even moet checken of het wat voor je is. MuziScene pikt ze er voor je uit.

Later. – Golden Bay
Later. (met punt) komt uit Parijs en maakt zwoele pop die klinkt alsof de dagen van Spandau Ballet in hun Gold-periode zijn weergekeerd. Meer van deze tijd kun je de Fransen opbergen naast je plaatjes van Pond of, maar minder disco-georiënteerd, Roosevelt. Het klinkt warm en koesterend, wiegend swingend in Cold Touch, of soulful in een liedje als Hold On/Lean On Me. Laat je dus niet te veel in de luren leggen door de bluesy start van titelnummer Golden Bay. Later. blijft gelukkig niet in die sfeer hangen. (Cookie Records)

Awkward I – Unalaska
Djurre de Haan’s vierde album is misschien wel de meest geproduceerde van allemaal, en zijn suikerzoete liedjes klinken dit keer daarom als een klok. Lo-fi heeft zijn charme, maar goed klinkende opnames van dit type luisterliedjes miststaat toch allerminst. De Haan is bedachtzaam op Unalaska, en het album vol bloedmooie folky liedjes krijg daarom een licht sombere melancholische toon. Fijn om naar te luisteren, op een dag waarop je ook zin hebt in Nagasaki Swim bijvoorbeeld. (Excelsior Recordings)

Jasmine.4.t – Kitchen
Transvrouw en singer-songwriter Jasmine.4.t. Jasmine is de eerste in het Verenigd Koninkrijk om uitgebracht te worden op Phoebe Bridgers label Saddest Factory Records. Stond afgelopen week in de belangstelling op ESNS. De debuutplaat is een ode aan iedereen die Jasmine.4.t hielp in de periode van transitie en zich in de eigen stad niet meer veilig, laat staan thuis voelde. Het is in die zin een bitterzoete plaat, met levenslustige momenten zoals de beschrijving van de eerste transliefde, maar ook het ervaren om als vrouw door het leven te gaan. Jasmine.4.t nam de nummers op in Los Angeles en het album is geproduceerd door Julien Baker, Phoebe Bridgers and Lucy Dacus. Een rustige plaat waar een enkel gitaarliedje een steviger Soccer Mommy-achtig jasje krijgt. (Saddest Factory Records)

David Gray – Dear Life
Dertiende album van veteraan David Gray, de man met die karakteristieke zangstem, gebukt gaande onder het succes van het album White Ladder uit 1998. Gray heeft dat succes nooit meer benaderd maar leverde in de tussentijd vele albums af met soms prachtig melancholieke popliedjes met in de productie vaak subtiele elektronische elementen tot en met groots orkestraal werk. Al die jaren sleurt hij een trouwe schare fans vervuld van verwachting achter zich aan; zijn concert in Carré is al weer stijf uitverkocht. Gelukkig gaat hij onvermoeibaar door op Dear Life, een album dat zijn geld ook waard is omdat het 13 tracks en een uur muziek biedt. Single Plus & Minus zingt hij samen met Talia Rae, en zoekt zo misschien een contemporain raakvlak. En Singing For The Pharao geeft je het gevoel dat hij wil aanhaken bij de succesformule van Future Islands. Maar liever hoor je hem toch zelf croonen en uithalen in van die tranentrekkende grootse refreinen, zoals in Eyes Made Rain. (Laugh a Minute / Konkurrent)

Bananagun – Why Is The Colour Of The Sky?
Al even uit, maar wel een tip voor jonge lieden die muziek uit de jaren zeventig ontdekken en dat helemaal je dat vinden. In die speurtoch struikel je ongetwijfeld een keer over de tropische klanten van Santana, onder aanvoering van Carlos Santana, de Amerikaanse gitarist met Mexicaanse roots bekend om de soepele solo’s. Nooit gedacht nog eens muziek tegen te komen die daar aan herinnert, maar verdomd, zet op Why Is The Colour Of The Sky? van Bananagun het liedje Children Of The Man maar eens op en let op de gitaarsound. Ontdek op dit album een mooie mix van huppelende afrobeat-achtige ritmes en een sound die tussen Santana, psychedelica en Love! meandert. Aanrader voor moderne hippies! (Full Time Hobby / Konkurrent)