Liefhebbers van The Black Keys, Eagles Of Death Metal en Dawn Brothers opgelet: met Hold Fast katapulteert Beans & Fatback je middels retro roots het nieuwe jaar in. Dit album staat dankzij soulvolle rhythm and blues en vintage klinkende garage met één been in het verleden, waardoor de nummers direct vertrouwd aanvoelen, en met het andere been in het heden, want hoewel de liedjes je wellicht doen denken aan succesnummers uit het genre, ze zijn stuk voor stuk helemaal nieuw. 

Persoonlijk was ik verbaasd dat Beans & Fatback met een nieuw album komt. Het is tien jaar geleden dat de band zijn laatste langspeler uitbracht. Inmiddels zijn de country-invloeden van het debuutalbum volledig verdwenen, maar dat kan geen verrassing zijn, want op het derde album Heroin Love Struck was daar al geen spoor meer van te bekennen. Dat sommige nummers, zoals bijvoorbeeld One Kiss mij doen denken aan Dawn Brothers is op zich niet zo verwonderlijk: Paul Willemsen produceerde hun laatste album, Alpine Gold. Gevalletje kip en ei dus, waar ik om die reden niet verder op in zal gaan. 

Over zijn vierde album zegt de band onder aanvoering van Onno Smit zelf dat het een ode is aan de New Yorkse post-punk scene eind jaren ’70. Geïnspireerd door foto’s van Joseph Rodriguez’ boek Taxi – Journey Trough My Windows, die daarmee een grimmig portret schetst van een stad op het randje van de afgrond, zijn elf nummers opgenomen. Om de luisteraar een indruk te geven wat voor vlees men in de kuip heeft, is een van Rodriguez’ foto’s gebruikt voor de cover van het album. 

Hold Fast opent met het aanstekelijke Black and Blue en geeft direct een goed idee van wat men verder kan verwachten, groovy garage en soulvolle rock. Het wordt gevolgd door het even exemplarische Tight Ripped Jeans, dat kan worden beschouwd als een knipoog naar Dr. Hook’s Baby Makes Her Blue Jeans Talk. Met Sweet Unknown nemen Smit en consorten enigszins gas terug, het soulvolle nummer valt echter geen moment uit de toon en wordt gevolgd door het bluesy Turn Around, dat net als slotnummer What Makes A Man (My Last Stand) een aangenaam achtergrondkoortje herbergt dat aan bijvoorbeeld de Bombita’s doet denken.  

Over de albumtitel zegt frontman Onno Smit; “Hold Fast is een nautische term, oorspronkelijk afkomstig van de Nederlandse uitdrukking ‘houd vast’, een veelgehoorde uitspraak bij schepen in zwaar weer. Maar ook als mantra; Wanneer alles op instorten staat, en de wereld om je heen begint te draaien als een wervelwind, dan moet je je vastklampen aan je principes en dromen, aan alles wat je nog een beetje menselijk maakt. Om wanneer de storm is gaan liggen, je verweerd maar nog steeds overeind staat”. Goed gekozen, goed gezegd, want de verzameling nummers op dit vierde album van de Amsterdamse band voelen aan als een woeste achtbaanrit, die ondanks rustiger nummers als You en One Kiss, van de luisteraar vraagt dat hij zich zo nu en dan schrap zet. 

Later dit jaar start een korte tour die langs Slachthuis Haarlem, Paard Den Haag, Merleyn Nijmegen, TivoliVredenburg Utrecht en Vera Groningen voert. Bovendien kan ik mij goed voorstellen dat Beans & Fatback met dit album als visitekaartje een uitstekende troef in handen heeft om te worden uitgenodigd op diverse festivals die ons land rijk is.