Heel wat fans van het eerste uur van The Pixies hebben het er maar moeilijk mee dat die band nu voortgaat zonder Kim Deal. Haar eerste solo-album dat nu eindelijk onder haar eigen naam verschijnt bewijst dat daar reden toe is. Kim Deal is meer Pixies dan de Pixies zelf.

De ontstaansgeschiedenis van Nobody Loves You More gaat al meer dan een decennium terug, zo lezen we in de bio bij het album. Twee van de liedjes – Are You Mine? en Wish I Was – stammen al uit 2011 en zijn al eens te horen geweest op een serie 7″ singles die Deal in 2013 uitbracht. De laatste opname voor dit album is in 2022 gemaakt. Samen met Steve Albini legde Deal het slotnummer van haar solo-debuut A Good Time Pushed vast, meteen een van de mooiste liedjes op het album. Misschien verklaart de lange periode waarin de liedjes tot stand kwamen waarom Nobody Loves You More zo veelzijdig is. Precies die veelzijdigheid maakt dit album buitengewoon boeiend en interessant. Vele malen interessanter dan de jongste vrucht van The Pixies die onlangs verscheen. Deal heeft er dan misschien veel meer tijd voor nodig om haar werk te laten uitkristalliseren, maar met resultaat. Beter één album in twintig jaar met eeuwigheidswaarde, dan tien plichtmatig klinkende fabrieksproducten.

De plaat start met twee rijk gearrangeerde liedjes en dat klinkt als een geretoucheerde versie van Kim Deal. Het titelnummer, waarin het lieflijk karakter wordt onderstreept met zoete strijkers, krijgt een wending met blazers die doet denken aan big band-filmmuziek uit de jaren vijftig. Deal’s stem komt daardoor nog meer onzeker en kwetsbaar over, en weg is het idee dat hier iets geretoucheerd is. Coast volgt, en nummer dat is ingekleurd met blazers die een Mexicaans sfeertje neerzetten. Precies die mix van culturele invloeden die terug te horen is in het vroege werk van Pixies. Verschillende liedjes liggen dicht bij het werk van Kim Deal in The Amps en The Breeders en klinken direct, niets verbloemend. Van die gitaarliedjes met gekke wendingen, met Disobedience als krachtige vertegenwoordiger. Maar ook het experimentele karakter van Deal’s werk komt sterk voor de dag, in stampend en dansbaar Crystal Breath bijvoorbeeld – een ijzersterke track die fel afsteekt tegen de zoete start van de plaat – maar ook boos en duister klinkend Big Ben Beat.

Zoals al opgemerkt sluit A Good Time Pushed het album mooi af. Een prachtig liedje met wat ruw klinkende toetsenpartijtjes die het net dat aangenaam scherpe randje geeft. En niet te vergeten, Kim Deal hoogstpersoonlijk in de backing vocals. Je zou er nostaligisch van worden.