Meadowlake is een indieband uit Groningen. Voorheen was het trio een vijftal en hoewel Where The Mountain Meets The Sea het derde album van de band is, zou je het ook gerust het debuut van dit trio kunnen noemen. Niet alleen de samenstelling van de band veranderde, maar ook de wijze van een album opnemen. Hiervoor toog de band naar de opnamestudio van Buck Meek (Big Thief) in Califonië en daar werd besloten om de instrumenten niet één voor één op te nemen, zoals Meadowlake gewend was, maar om alles gezamenlijk als band in een keer live op te nemen.  

Dat het geluid van een band verandert wanneer je de samenstelling verandert is logisch. Op het titelloze album uit 2018 klonk Meadowlake veel dromeriger, al was het geluid toen een stuk massiever. Op Where The Mountain Meets The Sea lijkt Meadowlake qua genre verschoven van dreampop naar shoegaze-folkrock. Sterker nog, openingsnummer America klinkt als een ingetogen rocksong met stevige gitaar en bas, een prettig ritme van de drummer en fijne zang.  

Ook het tweede nummer, Believe, kan mij bekoren. Het is dromeriger, de zang ijler, maar prachtig aangevuld door tweede stem van toetsenist Gertine Veenstra. Ook op de volgende nummers is het muzikaal wat mij allemaal dik in orde, al mis ik hier en daar wel de pit, die in het massievere bandgeluid zat. Toch ligt dat zeker niet aan de muzikale arrangementen, nee dat komt door de ingetogen, bijna fluisterende zang, die minder contrasteert, maar juist lijkt ingebed in het instrumentele van de liedjes. 

De tien nummers op Where The Mountain Meets The Sea zijn stuk voor stuk juweeltjes, die lieflijk klinken, maar als geheel wordt het soms enigszins eentonig om naar te luisteren. Hoe welkom is de tempowisseling halverwege Nothing  Will Hold Me Back! Waar is de peper? Daar is de peper. Verlaten we in de tweede helft van de plaat dan het kabbelende beekje en komen er meer stroomversnellingen? Na beluistering van Over luidt het antwoord ontkennend, maar Rivers kent hier en daar een opleving en ook met Rope, dat meer uptempo is, wordt op de loer liggende sleur vermeden.  

Meadowlake heeft met Where The Mountain Meets The Sea een lieflijk luisteralbum gemaakt, dat naar mijn smaak net iets te zacht is. Toch weet de band mij geregeld te raken en ik ben dan ook benieuwd hoe de nummers van dit album live klinken. Zal het kippenvel dat thuis telkens net niet, in een concertzaal dan toch doorbreken? Wie in de buurt van Groningen woont, kan het zelf ervaren tijdens het releaseconcert op 19 september in Vera.