Op hun debuut op Domino start Fat Dog zoals ELO dat in de jaren zeventig en tachtig placht te doen: met veel theater en misbaar wordt een verhaal verteld, over het begin van het universum, je voelt je in de optiteling van een nieuwe Star Wars-film. Dan breekt beukend de hel los en voelt het even alsof Infadels zijn herrezen. Nee, Fat Dog laat geen middel onbenut om je uit je tent te lokken.

Wat is het toch met dat tamelijk grote gezelschap uit Londen. Hun ster rijst in ijltempo, en met het verschijnen van hun opwindende debuutalbum Woof. mag je verwachten dat de doorbraak alleen maar aan vaart wint. De afgelopen zomer waren ze al op heel wat festivals te zien, in Rotterdam maakten we al kennis met ze op Momo, Metropolis en ze mochten een keer een korte maar vlammende set spelen in het ruim van V11. In april komen ze weer, dit keer naar Annabel. Wat is de sleutel tot het succes? Totale chaos, van de pot gerukte fantasie krijgt in hun muziek alle ruimte, flirts met wansmaak en een voorganger die luistert naar de naam Joe Love. Live is de band een absolute belevenis. Maar komt dat over op de plaat?

Ja en nee. De live-belevenis is altijd uniek en niet te recreëren, gelukkig maar. Maar Woof. is op zichzelf een vrolijke potpourri die ook je huiskamer in een feestje kan dompelen. We horen een mix met de meest uiteenlopende invloeden, maar alles is in een opzwepend stampende dansbare vorm gegoten. Dance, Balkan, ska, electro a la een band als Infadels (All the Same) en overstuurde vocalen die zo van Viagra Boys gekopieerd (King of the Slugs). Fat Dog shopt vrolijk rond en pikt hier en daar uit de winkelschappen iets uit het grote aanbod muziek van de laatste decennia, en bakt daar dan weer iets eigen van. En al die chaos is niet onverdienstelijk gevangen in de groeven en Fat Dog slaagt er dus in om die live-ervaring een soort van te vertalen naar je keuken. ‘You can kill the man, but you cannot kill the dog’. Feest!