Het zijn futiliteiten waar de gewone, hardwerkende Nederlander geen seconde slaap voor zal laten. En misschien kan ik me beter bezighouden met belangrijkere zaken. Zoals de vraag of het Vaticaan al werk maakt van de heiligverklaring van Nick Cave. En daarop volgend: waarom zou ik een artiest wiens werk ik sinds decennia bewonder en die wat empathie en troost wil geven aan een wereld die steeds meer naar ‘the dark side’ lijkt over te hellen, met cynisme moeten bejegenen?

Terug naar de pietluttigheden. Als een deathmetal band zoals Ragnaknarrr hun nieuwe album Into the bloody abyss of Aknerarghhhhh presenteert en bandnaam en albumtitel in niet te ontcijferen leestekens giet, dan heb ik daar geen moeite mee. Mooi, die creativiteit. Ik lig er verder niet wakker van. Het is mijn genre niet en doodsgereutel hoop ik tot op m’n sterfbed te vermijden.

Het ligt anders bij bands uit het meer gangbare segment. Daarvan verwacht ik dat bandnaam en albumtitel gewoon op de voorzijde van de platenhoes staan, als het even kan duidelijk leesbaar. En daar wringt de schoen. Steeds vaker zie je op het cellofaan waarin een plaat is verpakt een sticker zitten. Is dat een sticker met wervende teksten als ‘The stunning, highly anticipated debut album of…’,  ‘Includes the hit single …’ of ronkende reviews uit toonaangevende bladen (**** – The Guardian), dan neem ik dat ter kennisgeving aan, verwijder de sticker en verdwijnt het cellofaan in de ‘plastic heroes’-zak, want zo ben ik ook wel weer. Een ander paar mouwen wordt het wanneer op die sticker bandnaam en albumtitel staan. Dan maakt zich al snel enige irritatie van me meester en luidt de hamvraag: knippen of pulken? De sticker losknippen en dan in een beschermhoes schuiven, is een optie. Doorgaans onderneem ik eerst een poging tot pulken. Met name papieren stickers willen me dan wel eens tot aan het randje van de waanzin drijven. Begin je die sticker voorzichtig los te pulken, dan scheurt ‘ie vaak ergens halverwege, waarna God in minder vleiende bewoordingen wordt aangeroepen, ik de schade probeer te beperken en dan alsnog tot knippen besluit over te gaan. Doorzichtige, plastic stickers laten zich daarentegen meestal probleemloos verwijderen. Dan dient een volgende existentiële vraag zich aan: waar plak ik die sticker? Sommige vinylfetisjisten zijn van mening dat – wanneer je zo’n sticker op de albumhoes plakt –  er sprake is van beschadiging en daarmee gepaard gaande devaluatie van de plaat. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: zoek een andere hobby. Ik plak die sticker gewoon op de voorkant van de albumhoes. Is daarmee het leed geleden? Nee! Wanneer je niet uitermate secuur te werk gaat, loop je het risico dat er zich luchtbelletjes vormen onder de sticker, die je – hoe hard je ook wrijft – er nooit ofte nimmer meer uit krijgt. Sta je wéér te vloeken als een ketter en vraag je je af waarom het leven uitgerekend jóu zulke klappen moet toedienen.

Misschien toch maar eens aan Nick Cave in ‘The red hand files’ vragen hoe je dat doet, een beter en evenwichtiger mens worden. 

DJ 45Frank