Merkwürdig toch, dat Duitse/Duitstalige pop en rock er hier maar mondjesmaat in gaat. Tuurlijk, we hebben Heino en andere Schlager-trawanten die bij ouden van dagen nog wel een belletje doen rinkelen en goed zijn voor wat Jubel, Trubel, Heiterkeit. En een korte opleving met de Neue Deutsche Welle, of het occasionele novelty-hitje. En uiteraard Helene Fischer die zelfs stadions laat vollopen in unsere Heimat. Voor degenen die etwas links orientiert sind, is Rammstein eine offene Tür. Wie het ganz bunt wil maken, kan nog voor wat schweres Metall terecht bij Einstürzende Neubauten. Maar verder ist SchrahlHans Küchenmeister.

Das ist Schade. Nou is de oorlog (die tweede, over een mogelijke derde durf ik geen uitspraak te doen) waarin Duitsland zich wederom tot Vize-Meister kroonde, ook alweer tachtig jaar geleden, dus daar kan het niet aan liggen. Sand drüber. Mogelijk is het een taaldingetje. Wanneer je Duitse vocabulaire niet verder reikt dan ‘Wo ist der Bahnhof? Do ist der Bahnhof!’ en ‘Bück dich’ en je de Duitse taal snauwerig (‘Befehl ist befehl!’) vindt en niet geschikt voor Rockmusik, dan houdt het op natuurlijk. Dan ga je helaas voorbij aan de poëtische rijkdom van de taal van unsere Nachbarn, die zich alleen al door woorden als ‘Sehnsucht’, ‘Ladehemmung’, ‘Empörenswert’ en ‘Fallrückzieher’ voor me inneemt.

Het is maar om te zeggen dat ik lange tijd had uitgekeken naar het concert van Kettcar, afgelopen vrijdag in openluchttheater Burg Wilhelmstein in Würselen, vlakbij Aken. Wie sagen Sie bitte? Kettcar. Volslagen onbekend hier te lande, terwijl ze met hun laatste en wederom grandioze album Gute Laune ungerecht verteilt (Goed humeur oneerlijk verdeeld) in Duitsland zelfs de toppositie in de albumcharts wisten te bereiken. En terecht. De band rond voorman Marcus Wiebusch is al twintig jaar top en neemt in mijn platenkast een ereplaatsje in. (Indie)Rock vom Feinsten, met teksten die ergens over gaan. Afkomstig uit Hamburg/St. Pauli, aanhangers van de plaatselijke voetbalclub, die net als de band politiek gezien vanaf de linkerflank opereert. Een band dus die stelling durft te nemen bij sociale en politieke thema’s als alledaags racisme, homofobie en vluchtelingenproblematiek en dat muzikaal en tekstueel ook nog eens in geweldige songs weet te gieten.

De kans om Kettcar live te zien is für Holländer ziemlich klein, dus hoefde ik niet lang na te denken om een kaartje te kopen, aangezien Aken op een boogscheut van de Nederlands-Limburgse grens ligt. Und das war supertoll. Zo’n 1000 fans die twee uur lang de nummers bejubelden die de band met zichtpaar plezier speelde. Schitterende locatie, een halve liter koud bier in de hand, Bombenstimmung en zowel voor, tijdens als na het optreden een bijzonder respectvol publiek. ‘In Städten mit Häfen haben Menschen noch Hoffnung’ (In steden met havens hebben mensen nog hoop), zo kondigde Wiebusch Landungsbrücken raus aan, een persoonlijke favoriet. En wie nog altijd denkt dat Duitsers geen gevoel voor humor hebben, heeft de bindteksten van de mannen van Kettcar niet gehoord. Vooraf tot mijn grote Überraschung  vier 7”s van de band gescoord en na afloop met meer dan gute Laune huiswaarts. Probieren Sie Kettcar mal, es lohnt sich.

DJ 45Frank