Joe Goddard wilde het kennelijk eens anders aanpakken op zijn derde solo-album. Hoe kun je je losmaken van je eigen routine bij het maken van muziek? Hoe kun je je laten sturen door je intuïtie, en empatisch openstaan voor nieuwe invloeden? Het antwoord heeft hij ogenschijnlijk gevonden door voor vrijwel elke track op Harmonics samenwerking te zoeken met telkens andere artiesten. Het resultaat is een album waar hij niet dicht bij de dance invloeden blijft, of toch bijna klinkt als zijn band Hot Chip, maar een breed scala aan stijlen in de dansmuziek afvinkt. UK garage, house, hip-hop, pop, disco en zelfs jazzy en Afrikaanse getinte ritmes komen langs op deze kleurrijke – dat is toch wel hét kenmerk van de Britse muzikant en analoge synthesizer-connaisseur – en vrolijke plaat.

Wie komen er zoal langs? Eno William van Ibibio Sound Machine zingt mee op een track die niet verrassend een afro-house groove heeft. Heel anders klinkt het nummer waar Hayden Thorpe – voorheen Wild Beasts – zijn expressieve stem aan leent. Het pakt uit als een italo zomerhit. Jungle’s Tom McFarland doet mee in Ghost, een track die de dansmachine met een langzaam tempo even onderbreekt en gruizig en licht tegelijk klinkt. Nieuw talent komt ook aanbod, zoals de Britse rapper Oranje die When Love’s Out of Fashion kleur geeft en lichte grime kenmerken heeft. De heerlijk dansbare single Moments Die introduceert Barrie uit Brooklyn, die opvalt met een mooi bij de track passende lichte stem. En natuurlijk, we zouden anders toch een tikkie teleurgesteld zijn, is er een liedje dat verdacht klinkt als Hot Chip. Geen wonder, want hier werken Goddards bandmaten Alexis Taylor en Al Doyle aan mee.

Harmonics telt veertien tracks. Goddard heeft een beetje de neiging ons wat te overvoeren, ook zijn project The Two Bears heeft daar wat last van. Maar het feit dat dit keer de tracks zo uiteenlopend zijn in stijl en sfeer, maakt het tot een lekkere zomerse plaat. Laat vanaf nu de zon maar schijnen!