Het is folk, je hoort de invloeden van Amerikaanse traditionals doorklinken, en toch is het anders dan anders. Jake Xerxes Fussell uit Durham, North Carolina heeft een prachtige donker bruine stem en een eigen ‘fingerpicking’ stijl waarmee hij ritme en heel veel melodie combineert.

Zijn liedjes zijn klein, en toch zet hij op dit nieuwe album een paar stappen naar een wat breder instrumentarium dan enkel die stem en die akoestische gitaar. Het album opent wel vertrouwd met Andy Warhol. Maar Cuckoo! volgt, we horen een tweede gitaar, ingehouden drums en uiteindelijk ook een tweede stem en strijkers zelfs. Het is even wennen en twijfel slaat toe omdat in al dat relatieve ‘geweld’ de aandacht voor zijn stem en de tekst kopje onder dreigt te gaan.

Wie dit leest en dat nummer opzet moet waarschijnlijk grinniken, want dat ‘geweld’ is zo ingehouden als maar kan. Toch keert het gelukkig niet te vaak terug, en bevalt een sporadische klank van een piano en een heel subtiel stukje met een blazerssectie, heel zacht in de mix, veel beter, zoals in misschien wel het mooiste nummer van de plaat Leaving Here, Don’t Know Where I’m Going. Een mooi voorbeeld van hoe iets dat heel kort en zacht wordt toegevoegd, kan aanvoelen als een golf van melancholie. Ik ga, maar nog geen idee waarheen, zingt Fussell in dit liedje. En die gedachte cirkelt rond, tot het liedje voorbij is, en hij het spoor van de gedachte kwijtraakt. Wonderlijk mooi.

Fussel, die eerder was te bewonderen op Left of the Dial, keert zondag 8 september terug naar Rotterdam en speelt in Kantine Walhalla