Gemeentewerken moet eraan te pas komen om op plaatsen de putten leeg te zuigen. Kinderen maken plezier in de grote plassen die na buien telkens weer ontstaan. Het grasveld in het Zuiderpark is zelfs ín de tent van de New Garden Stage vervaarlijk verzadigd. Lang blijft het angstvallig leeg op het veld; geen rijen voor de biertenten, mensen drommen samen aan met tentdoek overdekte picknicktafels. Metropolis 2024 mag je gerust een verregende editie noemen, maar ook een waar op de podia revanche wordt genomen op de kritische geluiden over de programmering van een jaar geleden. En wie weet ook op de subsidietegenwind die het iconische festival in de stad Rotterdam ondervindt.

Foto’s: Marcel van Leeuwen

‘Dead Men Don’t Rape’ krijsen de zangeressen van de Engelse formatie Delilah Bon. En het is op Metropolis 2024 niet de enige in het oog springende band met een uitgesproken mening. Delilah Bon is de formatie rond Lauren Tate die in de teksten een lans breekt voor vrouwen, non-binaire mensen en de LGBTQIA+ gemeenschap. In de teksten en in de presentatie is het uitdagend, gebouwd op een beukende mix van hiphop, punk en riot grirl-invloeden. Mixen van stijlen was sowieso een kenmerk dat terugkeerde op het festival. Bij Joe Unknown bijvoorbeeld, die van alles in de blender pleurt tot een hyper smoothie ontstaat waar je hartslag van omhoog gaat. Dat de Brit in zijn teksten een moderne kijk op het leven van alledag in zijn getroubleerde land – wat ze steevast de cliché vergelijking met Sleaford Mods oplevert – maakt het er alleen maar smakelijker op. Leuk om zo’n act van een actieve dj en hyperactieve zanger eens te keer te zien gaan. Ook Joe Unknown is zo’n act die je misschien niet eerder oppikte, maar na het concert in Rotterdam-zuid het nog wel even gaat checken. 

Metropolis 2024 telt op voorhand al een paar hoogtepuntjes, ook voor liefhebbers van alternatieve muziekstromingen waaronder vorig jaar zorgen groeiden over de richting waarin de programmering zich leek te bewegen. Maar dit jaar is er op papier al genoeg om de reis naar zuid te aanvaarden, ook in de zeikregen. Kijk maar, al die die-hard concertbezoekers die je in de stad tegenkomt, die staan er gewoon weer. Evenals liefhebbers van andere genres; het lijkt wel een echte Rotterdamse smeltkroes. En zij worden allemaal beloond als tegen het einde van de middag de geseling even stopt en een zonnetje doorbreekt. Zij zijn gekomen voor bijvoorbeeld Deadletter, dat de stad Rotterdam intussen zo’n beetje op zijn duimpje kent en na het festival neerstrijkt in thuisbasis Rotown. De liefdesbaby van Left of the Dial zien we voor de tigste keer in de stad, maar levert weer waar ze bekend om staan: vaak groovende indierock/postpunk maar vooral een uitstekende energieke live-show. Die dan toch nog net weer wordt overtroffen door Iers Sprints. Karla Chubb kreeg kort voor haar aantreden backstage nog een ontspannende massage, maar die had duidelijk enkel energie gegeven. De roodharige blikvanger van de band sluit aan bij de rij artiesten met een boodschap dat eenieder moet kunnen zijn wat ‘ie is en geeft net als Delilah Bon met een cover van Le Tigre’s Deceptacon een eerbetoon aan het riot grrrl-genre.

Alle in leren jackjes gehulde gasten verschijnen ineens voor het podium bij Belgisch Meltheads en laven zich aan het lefgozertje Sietse Willems die de band leidt en alles lijkt te kunnen: schitteren op gitaar, dan brullend als een bronstig paard en indrukwekkende poses aannemend, en dan weer heel even op sax. Deze groep toeschouwers kan daarna direct door naar The Southern River Band die, een Australische band waardig, op kundige wijze de ACDC-traditie uitdraagt.

Ook een Rotterdamse ‘headliner’ ontbreekt uiteraard niet. Smudged verdiende het misschien al eerder om een plekje op het iconische festival te krijgen, maar werd kennelijk steeds nipt de loef afgestoken door acts die in populariteit net iets harder gingen, Tramhaus om er maar een te noemen. Maar nu is het toch zover voor het groengeverfde viertal met doldwaze frontman Bart Hoogvliet die zijn ouders de stuipen op het lijf jaagt door hoog de tent in te klimmen, ondertussen doorzingend met de microfoon in zijn muil. Dat Smudged er dan misschien een jaartje of wat later staat dan mogelijk was geweest, betaalt zich nu wel uit in een even geoliede als zinderende show; de band heeft de afgelopen jaren heel wat live-meters gemaakt. Daarom weten ze hoe ze met bijna speels gemak het publiek moeten opzwepen, ook in de zeiknatte tent, en laten ze gedurende hun set het aantal enthousiaste toeschouwers groeien. En zie, de zon schijnt.

Richting de afsluiting van Metropolis 2024 kleuren Nederlandse acts als Chibi Ichigo en Prins S en De Geit de sfeer. Elektronica vliegt om je oren: bij Chibi Ichigo met invloeden van dance en op de leukste momenten een vleugje electroclash, terwijl bij Prins S de muzikale aankleding meer is gestoeld op bijvoorbeeld drum-‘n-bass. Muziek die ook een jonge generatie aanspreekt, allebei opnieuw acts die uitgesproken zijn in de boodschap dat ook voor iedereen die niet in een traditioneel dichotoom template past of wil passen plek is op deze wereld. Ja, als je een tikkie anti-woke bent, heb je vandaag in het Zuiderpark geen beste dag. 

Metropolis 2024 biedt voor elk wat wils. Van swingende Afrikaanse tonen tot gitaargeweld, van nog amper ontluikend talent tot en met populaire acts die een breed publiek aanspreken. Die brede programmering verstomt de kritiek, en maakt Metropolis tot een sfeervol lokaal festival voor iedereen, waar met een beetje ‘open mind‘ ook nog wat te ontdekken valt. 

Wat een pech dus dat het weer roet in het eten gooit. Want het bleef de hele dag veel stiller dan je mag verwachten. En dat komt de Metropolis-organisatie niet goed uit nu het voortbestaan in gevaar is. Onlangs maakte een commissie gehakt van de plannen van het festival en adviseerde het stadsbestuur om Metropolis geen structurele subsidie meer te gunnen. Dat besluit is nog niet gevallen, maar, zo wil het het cliché, donkere wolken pakken zich samen boven het Zuiderpark.