Als melomaan van dienst dien je je aandacht, tijd én geld te verdelen over talloze bands en artiesten. Houden van héél veel muziekjes, het is zowel een zegen als een vloek. De omloopsnelheid van albums ligt daardoor hoog, hetgeen betekent dat je een hoop muziek vaak slechts min of meer oppervlakkig tot je neemt en dat heeft zo z’n consequenties.

Dat bleek maar weer eens afgelopen vrijdag bij een optreden van Josh Rouse. Ik zag deze Amerikaanse singer-songwriter – tegenwoordig residerend in Spanje – enkele jaren geleden bij een ‘double bill’ met Grant-Lee Phillips (van het geweldige Grant Lee Buffalo) in Leuven. Dat smaakte naar meer, dus enkele getrouwen opgetrommeld en op naar Venlo, waar Josh Rouse in de prachtige St. Joriskerk zijn liedjes speelde. Dat de ontkerkelijking ook hier had doorgezet werd snel duidelijk, want er waren slechts een kleine veertig belangstellenden, die de EK-wedstrijd Nederland-Frankrijk lieten schieten ten faveure van een dwarsdoorsnede uit het oeuvre van Rouse. Door de ruimschoots aanwezige galm in de kerk merkte Rouse na een liedje op dat er nochtans sprake was van een ‘very big applause’.

De aanwezige gelukkigen – diverse nationaliteiten vertegenwoordigd – waren beter ingevoerd in het werk van de Amerikaan dan ondergetekende, want ik herkende werkelijk geen enkele song, een cover van Bob Dylan’s Lay, lady, lay uitgezonderd. In een kerkbank naast me kirde een vrouwelijke Duitse fan bij elk herkend nummer van plezier. Anderen bleken de teksten te kennen en zongen op instigatie van Rouse bij een nummer een eindje mee, als een veredeld kerkkoor.

Josh Rouse ontpopte zich daarnaast als een amusante verteller en haalde anekdotes op uit zijn inmiddels ruim vijfentwintig jaar durende carrière, zoals een ‘close encounter’ met Prince bij één van zijn optredens. Toen Rouse vroeg of er nog verzoekjes waren, zat ik met mijn mond vol tanden, terwijl er her en der suggesties werden gedaan. Amigo da musica L. opperde Nebraska, maar dat verzoek werd niet gehonoreerd. Wél deed dat een belletje bij me rinkelen. Mmm, Nebraska? Da’s een nummer van Springsteen, maar dat bedoelde L. natuurlijk niet. Wacht eens even… Dressed up like Nebraska misschien? Was dat niet een nummer van Josh Rouse? Jazeker, zo bleek bij inspectie na afloop van een bijzonder fraai optreden.

Een dag later stuurde dezelfde amigo da musica me een foto door, met daarop een stuk of acht cd’s van Josh Rouse die in zijn collectie zaten. Ik besloot ook in mijn muziekcollectie te duiken en verhip! Tot mijn grote verbazing een tiental cd’s, een lp en een single van Josh Rouse in de kast. Mijn muziekvriend opperde dat we kennelijk tot de ‘Rousers Anonymous’ behoorden. Bij wijze van boetedoening bestelde ik gelijk maar een vinylexemplaar van Rouse’s 1972  bij mijn platenboer.

Na het concert zochten we een rustige Venlose kroeg op, waar we nog de tweede helft van Nederland-Frankrijk konden meepikken. De algehele consensus was dat de muziek deze avond mooier, beter en onderhoudender was dan het op de mat gelegde potje schaakvoetbal. ‘What’s new‘?

DJ 45Frank