‘De zon komt niet tevoorschijn. De zon komt nooit tevoorschijn‘, zingt Ray Fuego in De Kunst van Animositeit. Met 2 minuten en 29 seconden is dit een van de langste nummers op DSM-5, het nieuwe album van Ploegendienst. Een album dat in weerwil tot wat de frontman van de razende formatie zingt, gewoon de zon laat schijnen in je huiskamer.

Ray Fuego zingt – ‘for lack of a better word‘ – maniakaal over de zaken die hem elke dag bezighouden. Geen wonder dat de plaat DSM-5 heet. Alleen al van het luisteren naar die razende woordenvloed raak je psychisch hulpbehoevend.

Dertien liedjes, 22 minuten. Dat moet nèt kunnen bij de aandachtsspanne van tegenwoordig. Gelukkig is er ook afwisseling: naast de razende frontman zingen een enkele keer ook Spinvis en Vjèze Fur mee.

En ineens valt het kwartje. Die Spinvis, die heeft toch zeker meegezongen op een van die Kinderen Voor Kinderen-platen. Komt daar dat Montessori-accent vandaan? Op die school heeft hij wel mooi leren omgaan met de taal. Samen met Ploegendienst laat hij je nadenken over het woord ‘interessant’. In de beoogde betekenis drukt het uit dat iets waardevol voor je is. Maar naargelang hoe je het uitspreekt kan het ineens precies het tegenovergestelde uitdrukken. De laatste woorden van het liedje Interessant – duur 2 minuten en 17 seconden – komen uit de mond van Spinvis en luiden ‘interessant man’. Dan weet je genoeg.

Je zou het bijna vergeten, maar achter die handgranaat waar de pin uit is getrokken staat een band. Michiel Beffers, Bastiaan Bosma en Bram Swarte klinken op deze nieuwe plaat als een Amerikaanse straight edge hardcore punkband: snel en rechtdoor als het kan, melodieus en genuanceerd als het moet. En dat is uiteraard een passend decor voor van die types als Ray Fuego of Henry Rollins. En klinkt smerig lekker.

Zie je nou wel. zet DSM-5 op en de zon breekt door.