Het is aan de poes van m’n ex te danken dat ik dit jaar voor het eerst een dagje Best Kept Secret mee kon pikken. Om de viespeuken onder jullie maar gelijk uit de droom te helpen, het zit zo. De kat van m’n voormalige geliefde had een operatie ondergaan. Er waren wat complicaties en er moesten injecties en wat ‘tender loving care‘ aan te pas komen, waardoor m’n ex niet kon gaan en ik tegen een vriendenprijs haar zondagticket kon overnemen. M’n dochter zou er ook zijn en aangezien ik de studerende vrucht van mijn schoot tegenwoordig alleen bij de gratie Gods zie, was dit een bonus. Tevens kon ik een lift van twee dames krijgen, dus dit was ‘an offer I couldn’t refuse‘.

Best vreemd dat ik als festivaltijger tot dusver nooit tot in de Beekse Bergen ben geraakt, terwijl daar muzikaal toch altijd veel te rapen valt. Helaas is mijn muzikale smaak breder dan mijn beurs diep is, dus moeten er keuzes gemaakt worden. Een bijna ontplofte stappenteller na afloop van de BKS-zondag herinnerde me er ook weer aan dat ik een veelheid aan podia en het daardoor (gedeeltelijk) mislopen van optredens ook geen pré vind bij de grote festivals. Desalniettemin: een topdag beleefd op het fantastisch ingerichte en sprookjesachtig uitgelichte Best Kept Secret, met stukjes en beetjes en hele optredens van Jockstrap, Warhaus, The Mysterines, The Haunted Youth, Amyl and the Sniffers, Justice, Sprints en Floating Points. 

‘There is a crack, a crack in everything/That’s how the light gets in’, volgens Leonard Cohen. Oftewel: perfectie is ook niet alles, het zijn juist de onvolkomenheden en rafelrandjes die voor schoonheid zorgen. Een wijsheid van de oude brombard waar ik in mee kan gaan. Perfectie kan soms dodelijk saai zijn. Die stelling werd op BKS gelogenstraft door de vrouw die hier ten huize al ruim drie decennia op een pedestalletje staat en dé reden om naar BKS te gaan: PJ Harvey. Het was een weerzien met Polly Jean na ruim 20 jaar (Lowlands 2003) en nóg langer (Pinkpop 1992). De jarenlange hunkering werd ietwat getemperd door haar voor mij redelijk ondoordringbare laatste album I inside the old year dying, dat tijdens haar zaalshows voorrang krijgt op ouder werk. Op BKS wist La Harvey echter te betoveren met een dwarsdoorsnede uit haar carrière, welke door haar weigering om in herhaling te vallen imposant mag worden genoemd. PJ Harvey was op Best Kept Secret even enigmatisch als charismatisch en werd in de rug gesteund door een band – met oudgediende John Parrish in de gelederen – die de kracht van subtiliteit op indrukwekkende wijze gestalte gaf. Een paar nummers van haar laatste album, een paar van het vanwege oorlogsdreiging méér dan relevante Let England shake, een nog steeds heerlijk rammelend 50 ft. queenie, een bloedmooi Angelene, het op een orgastisch applaus onthaalde Down by the water en de finale knock-out in de vorm van een ijzingwekkend To bring you my love. Koppel daar haar nog altijd ravissante verschijning aan, gehuld in een ‘designer dress’ en ik moest compleet overdonderd bekennen: zo ziet perfectie er uit en zo klinkt het. Kortom: ik was een vogel voor de kat.

DJ 45Frank