Ook verschenen onlangs…

Pedro The Lion – Santa Cruz
Niet veel nieuws onder de zon op het derde album in een serie van vijf waarin David Bazan liedjes schrijft over zijn jeugd en de plaatsen waar hij opgroeide. Opnieuw zingt hij heel openhartig over wat er door het hoofd van een dertienjarige gaat die probeert het omgaan met de wereld en andere mensen onder de knie te krijgen. En opnieuw zijn het mooie liedjes, uitgevoerd in die herkenbare stijl; indie die meer melodieus is dan scherp, maar wel heel scherp uit de hoek kan komen met af en toe een elektronische toevoeging, gedragen door die in en in trieste stem van Bazan. Het is gewoon weer genieten. (Polyvinyl Records)

Buffalo Tom – Jump Rope
Veel oudjes zal het zijn vergaan als bij mij; de aankondiging dat Buffalo Tom gaat touren en ook een enkele keer Nederland aandoet is al reden genoeg voor lichte opwinding. En dat er dan ook nog als cadeautje een heel nieuw album verschijnt, is toch helemaal dolletjes. Je zet zo’n plaat wel met wat aarzeling op, houdt rekening met een slap aftreksel van de albums die de jaren negentig mede kleur gaven. Bill Janovitz, Chris Colbourn en Tom Maginnis zien er op de foto’s uit als mannen op leeftijd, als de eerste tonen van Jump Rope door de huiskamer gaan, lijkt er geen tijd verstreken. Nou ja, de brute rauwheid van de eerste albums is er misschien wat af gesleten, maar de stemmen van Janovitz en bassist Colbourn – die meteen het tweede liedje New Girl Singing al de lead mag pakken – klinken fris. De liedjes leunen net iets meer door naar Buffalo Springfield – waarop de naam is gebaseerd – dan indie; Amerikaanse folk en country (lapsteel!) klinken meer door dan de noise van Dinosaur Jr, waarmee ze in het verleden vaak op een lijn mee werden gezet. Jump Rope is met veertien licht melancholische, melodieuze liedjes gul, net zo gul als Janovitz in een liedje als Autumn Letter nog altijd met passie kan zingen. Degelijk vakwerk. (Music On Vinyl)

Sun – I Can See Our House From Here
Solo-album van Andi Haberl, de drummer van The Notwist, I Can See Our House From Here doet uiteraard sterk denken aan het werk van de band waarin hij speelt. Diezelfde soundbouwstenen en dat sfeertje kleurt dit uiterst charmante album. Dat klinkt direct door in de eerste track die voorbijkomt; Missing klinkt als een kleine treinreis door een landschap dat vloeiend verandert. Je hoort even blazers, maar die keren niet terug, want een nieuwe sfeer vormgegeven met andere instrumenten die weer een ander klankbeeld vormen dient zich alweer aan. Haberl creëert zijn tracks als het ware met een mashup van sferen en klankkleuren en dat maakt het letterlijk tot een zachte, warme luistertrip. Over zijn debuut zegt hij zelf: “To me, the results feel like Gold Panda/Four Tet meets Steve Reich meets Krautrock meets film scores. I just really wanted to create moods that touch me – and ideally others, too.” Dat is uitstekend gelukt, en meer dan dat, want op dit instrumentale album slaagt hij er ook in de delicate maar tegelijk betoverende momenten uit het werk van The Notwist te verweven. (Alien Transistor)

Liz Lawrence – Peanuts
Moderne Britpop. Liz Lawrence maakte haar vierde album nadat ze vanuit Londen naar het Engelse platteland waar ze vandaan komt was teruggekeerd. Corona, desillusie, isolatie, depressie en ergernis over de ‘state of being‘ op het eiland klinken vet door in de stekelige maar uitstekende liedjes van Lawrence. De nummers zijn melodieus, planten zich snel in je hoofd, maar hebben voldoende ruige randjes om het nog eens op te zetten. No One bijvoorbeeld is gebaseerd op een swingend baslijntje met een prettig overstuurde sound, en de relaxte samenzang bindt alles effectief samen. Leuk album! (Chrysalis Records)