Tot de talloze zegeningen die het Limburgse land telt, mag ook een aantal gratis popfestivals worden gerekend. Deze entreevrije evenementen zijn zowel voor meerwaardezoekers als voor optredende bands vaak een uitdaging, want het gros van het publiek komt niet noodzakelijkerwijs voor het muzikale aanbod.
Zo is er op Hemelvaartsdag Urpop, een festival dat al vier decennia een vaste waarde is in het bronsgroene poplandschap. Een festival met een reputatie bovendien, want er zullen weinig festivals zijn waar het affiche er zó weinig toe doet. Sterker nog: zet er een radio op het podium, stem deze af op een willekeurige zender en dan nóg zullen enkele duizenden boeren, burgers en buitenlui het fraai aan de boorden van de Maas gelegen festivalterrein bezoeken. De belangrijkste attractie is en blijft namelijk de tapkraan. Tot mijn verrassing had Urpop dit jaar het Belgische The Black Box Revelation als headliner geprogrammeerd, dus op naar Urmond, alleen voor de afsluiter. Van verre was reeds te horen dat DJ Fiasco zijn naam niet had gestolen. Urpop had als extraatje een weerbaarheidstraining in petto, want voor een biertje moest je je een weg banen door een tent waar voornoemde dj loeiharde tering- cq kermishouse serveerde. The Black Box Revelation keek bij opkomst enigszins verbaasd tegen een paar honderd, in plukjes verspreide, belangstellenden aan, met daarachter enkele duizenden vrolijk kwetterende en pilzebierende feestneuzen. De band liet het zich niet aan het hart gaan, speelde een retestrakke set en probeerde niettemin het matte publiek mee te krijgen. Ik kan me echter niet aan de indruk onttrekken dat de bandleden na afloop een woordje met hun boeker hebben gesproken. Of beter, drie woorden: ‘what the fuck???’ De ietwat bizarre entourage stond genieten van dit muzikale kadootje gelukkig nauwelijks in de weg.
Ook een ‘no-brainer‘: het tweedaagse Mama’s Pride festival rond Moederdag in Geleen, dat met een uitgekiende line-up die jong en oud aanspreekt, bij goed weer op duizenden bezoekers kan rekenen. Dat ‘jong’ kwam op de zaterdag vooral af op de voor mij tot dan volslagen onbekende en daarna onmiddellijk weer vergeten Roxy Dekker, die voor een ware volkstoeloop zorgde en een lange rij voor de ingang. Dit Nederlandse zangeresje blijkt waanzinnig populair te zijn bij een generatie met ontluikend schaamhaar. Het optreden werd ingeluid door haar dj, die een paar dancetracks speelde, waarna Roxy drie nummers zong en samen met haar fans weer vliegensvlug de pleiterik maakte. Na de aftocht van de kinderschare genoten van onder meer The Mocks, Thames, Stone, Meltheads en Smoove & Turrell, die met wisselend succes voor een mix van liefhebbers en dagjesmensen aantraden. Een ‘euvel’ dat nou eenmaal bij gratis festivals hoort. Ondanks dat gegeven: hulde aan de organisatoren, de vele vrijwilligers en iedereen die deze festivals mogelijk maakt, ook al valt er af en toe een traan in mijn bier.
DJ 45Frank
MuziScene magazine 