Nu de lente dan eindelijk doorbreekt valt het niet mee om te luisteren naar de grijze wolkendeken van Diiv op hun nieuwe album Frog In Boiling Water. Het vierde album van de shoegaze-formatie uit Brooklyn past beter in een herfstig decor, met uitzicht op een woelige zee waar regen en windvlagen de wereld geselen bijvoorbeeld. Of een druilerige dag in de drukke straten van Brooklyn, bekeken vanuit een appartement in een brownstone, terwijl je mijmert over hoe het toch verder moet met deze wereld.

Dat heeft de band ook gedaan, want de plaat heet niet voor niks Frog In Boiling Water. In de liedjes willen ze iets zeggen over de toestand van de wereld, en vergelijken het met een kikker die niet registreert dat de temperatuur van het water langzaam maar zeker stijgt tot desastreuze hoogte. In beschrijvingen van het album vallen begrippen als ‘end-stage capitalism‘.

Zover de boodschap met opgeheven vingertje, muzikaal verpakt de band die kijk op de wereld in een op het eerste oog dikke, vlakke grijze deken van ruisende gitaren. Maar wie even de tijd neemt en doorzet ontdekt de lagen in die muur van geluid, de vele details, en uiteindelijk ook de melodie en schoonheid. Het resultaat is een mengeling van Ride-achtige shoegaze, de sfeer van wave uit de duistere jaren tachtig tot en met gitaarriffs en -sounds uit het oeuvre van Smashing Pumpkins. En dat is uiteindelijk een heel aangenaam mixje.

Diiv heeft bovendien in de jaren die het duurde dit album te schrijven en op te nemen hun sound te vernieuwen. De softe zang is nog altijd meer een extra instrument dan een middel om structuur en melodie in de liedjes te brengen. Zover past het allemaal binnen het idioom van shoegaze. De band somt de middelen op waarmee ze toch iets hebben willen creëren dat buiten die shoegaze lijntjes kleurt: tape loops, samples, gekke gitaarstemmingen, en grof klinkende synths. Dat experiment is geslaagd. De plaat is stemmig maar aangenaam om naar te luisteren. Luister bijvoorbeeld naar Reflected of Somber the Drums, sterke tracks op het album op de plaat met zo veel dynamiek dat het voelt alsof piepkleine zonnestraaltjes door die ondoordringbare grijze wolkendeken heen probeert te prikken.