Album, hoezo album? Dat was mijn eerste gedachte toen ik de luisterlink van het debuutalbum van Heath opende en een lijstje met vier nummers zag. Maar ik had mij nog niet ingelezen en hoewel ik door de omschrijving psychedelic rockband had kunnen vermoeden dat de band die Den Haag als thuisbasis heeft, grossiert in lange nummers, had ik niet kunnen vermoeden dat mijn eerste luisterbeurt zo’n veertig minuten zou duren. Denk nu alsjeblieft niet dat ik klaag, want die veertig minuten vlogen voorbij. Voor mijn gevoel heb ik slechts een keer met mijn ogen geknipperd – en dat kan ook wel kloppen, want ik ben met een tevreden glimlach op mijn gezicht met mijn ogen gesloten onbevangen meegenomen op een luistertrip van jewelste.  

Met Isaak’s Marble weet Heath de luisteraar te betoveren. Bedazzled ontwaakte ik uit een soort van halfslaap en ik voelde me net een Teletubbie, omdat ik maar een ding kon denken: nog een keer, nog een keer! Het album opent met het titelnummer, dat zo’n tien minuten duurt. Het begint vrij toegankelijk en lijkt na een kleine vier minuten eigenlijk wel afgelopen, maar na een kort intermezzo van lieflijke gitaarmuziek, een orgeltje voor meer diepgang en spraakzang die enigszins doet denken aan Roger Waters, wordt een ritme hervat, dat doet denken aan Pink Floys meets The Doors, waarna de band volop doorpakt à la The Grateful Dead, zonder dat dit ten koste gaat van originaliteit.  

Alsof tien minuten niet lang genoeg is, lijkt het volgende nummer naadloos aan te sluiten. Wondrous Wetlands pakt rustig door waar Isaak’s Marble is uitgefaded. Net wanneer je denkt te maken te hebben met een instrumentaal nummer, een soundtrack bij een scène uit een western waarin een cowboy geniet van een acid trip terwijl hij de zonsondergang tegemoet rijdt, pakt het tempo op, doet het soms denken aan een remix van The Stranglers door The Doors, waarna het jazzy wordt en zanger Mees Vullings zijn mondharmonica verruilt voor vocalen. Samen met gitarist Jordy Bouter en drummer Dars Hellemond, vormt hij een Nederlands trio in het quintet dat verder bestaat uit de Zweedse gitarist Isak Heidenfors en de Australische bassist Steve Lolicato. Het vocale intermezzo heeft ongeveer de duur van een single en daarna volgt een lange outro, die bluesy begint – en invloeden van blues blijft behouden, maar uitmondt in prog meets psychedelic rock. 

Strawberry Girl is uptempo, vrolijk en funky. Het is met zeven minuten het kortste nummer van dit album, maar eenmaal in ‘the zone’ zou je dat niet zeggen. Heath is zowel hypnotiserend als bevrijdend en dat laatste geldt onder andere voor het gevoel van tijd dat de luisteraar volledig lijkt kwijt te raken. Wederom gaan de slotklanken naadloos over in die van het volgende nummer. Voor het slotnummer, Valley Of The Sun, neemt Heath echt de tijd. Voor zover dat nog niet duidelijk mocht zijn, wordt hier wel bevestigd dat de band zijn inspiratie overduidelijk haalt uit sixties en seventies pscychedelic progrock. Het resultaat, dat herinnering oproept aan Led Zeppelin is een gepaste afsluiter van dit album dat bol staat van lang uitgesponnen eclectische nummers, die er enorm naar doen verlangen om de band live aan het werk te zien. 

Wie een kaartje heeft weten te bemachtigen voor de uitverkochte album releaseshow in het Paard op vrijdag 10 mei a.s. kan Heath live ervaren. Mocht je hiervoor naast de pot hebben gepist, dan zijn er gelukkig volop kansen om dit internationale gezelschap live te ervaren, want de band is vanaf half mei, na twee optredens in Frankrijk, tot en met half juni on tour door Nederland en staat op 31 augustus bovendien ook op Celebrating of 50 years of Cosmic Blues 2024 in Leiden.