Dat de tijden van babyborrels en beschuit met muisjes voorbij zijn, is me inmiddels duidelijk. De afgelopen tien maanden verruilden binnen mijn familie liefst vijf dierbaren het tijdelijke voor het eeuwige. Allemaal 80+, dus van een wiegendood was geen sprake, maar toch. Daarnaast ontvielen me links en rechts nog wat meer of minder bekenden. Dat betekent dat ik wat uitvaartplechtigheden achter de kiezen heb. Het is een soort beroepsdeformatie, maar mijn aandacht gaat dan automatisch uit naar de gekozen muziek om de overledene uitgeleide te doen.

Gezien de respectabele leeftijden van de aflijvigen, mag je geen ‘cutting edge‘ nummers verwachten. In en rond het bronsgroene eikenhout is de keuze veilig te noemen. Net zoals bij de uitvaart van mijn vader scoren oude Limburgse troubadours zoals Jo Erens en Sjef Diederen altijd. Bij de begrafenis van de moeder van mijn vriendin was er een koor, gevormd door de laatsten der Gregorianen (nieuwe koorleden zijn welkom!). De crematie van een oom werd opgeluisterd door een in Limburg bekende zanger en het moet gezegd: dat was een meerwaarde. Hoewel ook hij zich bediende van enkele tot de Limburgse muziekcanon behorende nummers – ter ere van de overledene op maat gemaakt – zorgde dit voor een bijzondere, persoonlijke noot. En er kon en mocht meegezongen worden. Uitsmijter Gutenacht Freunde van Reinhard Mey deed wat ie moest doen bij zo’n uitzwaaimoment. De afgelopen tijd heb ik tevens een keer Celine Dion voorbij horen komen tijdens een uitvaart. Ook triest, maar dan anders.

Hoewel mijn inmiddels vijfentachtig lentes tellende moeder nog kwiek en monter door het leven dartelt, benaderde ik haar laatst schoorvoetend met wat vragen die je liever niet stelt. Door wie ze zich omringd zou willen zien bij haar eigen uitvaart bijvoorbeeld. Een kleine kring van naasten, liever geen openbare plechtigheid, antwoordde ze met de bescheidenheid die haar kenmerkt. Prima. Aangezien ik niet bepaald te boek sta als een familieman, vroeg ik haar om een lijstje met spelers en rugnummers samen te stellen, want alhoewel ik er gezichten bij heb, zou het fijn zijn om bij ‘Tien van ome Sjang’ en ‘Miek vanne Raaij’ ook de namen zoals bekend bij de burgerlijke stand en hun adressen bij de hand te hebben, mocht het zover zijn. Wat betreft de muziekkeuze luidde het: ‘Doe maar wat Duitse Schlagers’. Dat staat in elk geval alvast wél genoteerd.

Wanneer je zelf naar verwachting zo’n twee derde of meer van het jou toegeschoven bordje leeg hebt gegeten, dringt de vraag zich op wat er bij het eigen afscheid zou moeten klinken. Voor een melomaan zoals ondergetekende komt dat overeen met Sophie’s choice. Het risico dat de uitvaartplechtigheid een uurtje of twee in beslag neemt, is niet denkbeeldig. Jaren geleden figureerde ik in het Volkskrant Magazine, na een oproep om een ‘Uitvaart Top 5’ in te sturen, met wat tekst en uitleg. Mijn Top 5 fluctueert voortdurend, want er moeten hartverscheurende keuzes worden gemaakt. Vraag het me later nog eens, maar op dit moment en voor de vuist weg (spoiler alert!):

1. Sigur Rós – Svefn-g-englar
2. Willard Grant Conspiracy – Miracle on 8th Street
3. Nick Cave & the Bad Seeds – Brompton oratory
4. Sophia – Something
5. Monty Python – Always look on the bright side of life 

Yup, grotendeels zware kost waarmee ongegeneerd op de traanbuisjes wordt gemikt, plus wat ‘comic relief’, maar mag het voor deze keer? Het lichtere en meer dansbare spul is voor de after party.

DJ 45Frank