Het debuutalbum van de Nederlandse band Habitants (One Self, 2018) is destijds geruisloos aan mij voorbijgegaan. Ik kan dus onmogelijk met droge ogen beweren dat er sprake is van de langverwachte opvolger. Toch lijkt het alsof ik ergens op Alma heb zitten wachten, want het album voelt als thuiskomen. Enerzijds omdat het bekend aanvoelt, anderzijds omdat het een zoveelste bewijs is dat in Nederland steengoede muziek wordt gemaakt en chauvinisme is mij niet vreemd.  

Terwijl ik dit schrijf staat Alma voor de zoveelste keer op en verdiep ik mij eens rustig in de achtergrond van de band die reeds in 2015 werd opgericht door gitaristen Géma Perèz en René Rutten (The Gathering) waarna zangeres Anne van den Hoogen (Rosemary & Garlic), bassist Mirte Heutmekers en drummer Jérôme Miedendorp de Bie (Drive By Wire) het concept nader invulden en Habitants een ziel gaven. En bezield zijn ze, de nummers op Alma – dat overigens heel toepasselijk Spaans is voor ziel – waarvoor Rutten de muziek componeerde, Van den Hoogen de teksten schreef en dat Attie Bauw (o.a. Judas Priest en The Gathering) produceerde. 

Laten we beginnen met de tweede single, Cod Fishing, dat verscheen met een videoclip geregisseerd door Perez, waarin een stel een onderwaterdans uitvoert, die de sfeer van de muziek uitstekend uitbeeldt. Muziek, die het midden houdt tussen trip-rock (licht psychedelische rock met een door elektronica verkregen compact, diep en duister geluid) en shoegaze. Het is melodieus, melancholisch en sfeervol met zowel betoverende zang als reverb. Evenals andere nummers, zoals bijvoorbeeld If I Knew en The Waiting Room, wordt de luisteraar bij de hand genomen naar de diepten van zijn eigen ziel, terwijl de muziek constant balanceert op de dunne lijn tussen kracht en kwetsbaarheid. 

Alma is een weelderige schatkamer, waarin het lastig kiezen is wat het mooiste is. Future You is een van de uitbijters, die opvalt vanwege het feit dat het direct uptempo begint met een onweerstaanbaar riffje gevolgd door een diepe beat, te snel voor een hartenklop, maar die onmiskenbaar de ruggengraat van dit nummer vormt, dat prachtig is van opbouw en gerust als symfonische rock mag worden beschouwd. En wat te denken van Youth, dat weliswaar begint met een zachte ruis, maar waar vervolgens een dwingende bas en kortaangebonden drum de aandacht opeisen voor de als een kameleon van kleur verschietende zang van Van den Hoogen die ons uitnodigt om te surfen op de golven van het leven. 

Goed, ik licht er nog eentje uit, want wat een visitekaartje is openingsnummer Highways! Het raakt direct een gevoelige snaar, met zijn combinatie van alternative rock, shoegaze en trip, waardoor het binnenkomt als het heftigste van Portishead. “Lights are blinding,” is een zinnetje dat blijft terugkeren in deze geweldige albumopener en opeens besef ik mij hoe opgejaagd wild zich moet voelen. Overgave is de enige optie en aangezien Habitants mij met Alma volledig inpakt, voelt dat als vallen en toch zachtjes neerkomen.