Bye Bye is natuurlijk een totaal sick single. Het lijkt wel een gangsterrap-track dankzij die beats, en toch heeft het alles wat het een Kim Gordon-track maakt: noise, gillende gitaren en die zwoele, een beetje onheilspellende sfeer. Cool Thing, maar dan weer heel anders, maar toch heel erg Cool Thing, als je begrijpt wat ik bedoel. Prachtig! Instant klassieker.

Bye Bye is meteen de binnenkomer in het nieuwe album van onze noise-oma Kim Gordon. Ja, maar dat zeggen we met veel respect. Want je kunt bij het beschrijven van wie Kim Gordon is, toch niet om de leeftijd (70) heen. En het feit dat ze al sinds begin jaren tachtig op haar bas pleegt te gaan staan om er zo nog wildere sounds uit te persen. Gordon is een icoon in de alternatieve gitaarscene, uiteraard voor een flink deel gebaseerd op haar niet mis te verstane bijdrage aan Sonic Youth.

Maar wat als dat icoon dan op leeftijd anno 2024 nog een tweede solo-plaat wil maken? Wat kun je daar nog van verwachten? Welnu, laat die boomers maar schuiven en laat iedereen die denkt ‘boomers, daar steek ik m’n tijd niet in’ de spreekwoordelijke tering krijgen. Toegegeven, niet alle tracks zijn even sterk, en het wordt niet meer zo goed als bij het begin. Maar wel nog veel donkerder, zoals alleen iemand kan die weet wat duisternis is; in It’s Dark Inside gaan we een wel erg realistisch klinkend spookhuis binnen en als je je er voor openstelt, jaagt Gordon ons de stuipen op het lijf. Het hele album klinkt als een lange hevige nachtmerrie. Of toch, tegen het einde komt daar Shelf Warmer langs, met diezelfde langzaam swingende geile sfeer als Bye Bye – een beatbox en de stem van Gordon, ‘what more do you need‘ – maar drijft de spanning net iets minder hoog op. Even een adempauze in ‘ArmaGordon‘.

The Collective is als een heftige soundtrack voor de momenten in je leven dat je even de weg kwijt bent en de put eindeloos diep lijkt te zijn. Een ongemakkelijk huwelijk tussen noise en hiphop-beats, dat ons dwingt te toekijken naar iets wat we liever niet willen zien.