De kogel was sneller door de kerk dan gedacht. Nou kan ik mijn vriendin wel de schuld geven omdat zij ook graag wilde gaan, maar feitelijk zocht ik alleen maar naar een excuus, een bevestiging en een laatste zetje. Dus over mijn hart, mijn beurs én mijn morele kompas gestreken en kaartjes gekocht. Tweemaal vijftig spijkers afgetikt voor een concert in de Vereeniging in Nijmegen op 2 oktober. Da’s voor mij de verre toekomst, want ik weet niet eens wat ik morgen ga doen. En dat voor slechts één man en zijn gitaar. Die man met gitaar is Ryan Adams. In mijn optiek één van de beste liedjesschrijvers van zijn generatie.

Afgelopen week Love is hell nog eens uit de kast geplukt, de 3 LP box in dit geval, want er zijn tal van versies in omloop. Die boxset heb ik jaren geleden op de kop getikt via Discogs. Even dacht ik dat er iets mis mee moest zijn, of dat ik genaaid zou worden, want de prijs was ‘too good to be true‘. Uiteindelijk de box in ‘near mint condition‘ ontvangen. Tegenwoordig mag je er een klein vermogen voor neertellen. Love is hell werd aanvankelijk door Adams’ platenmaatschappij geweigerd, wegens ‘te donker’ en ‘commerciële zelfmoord’. Nadat de kruitdampen waren opgetrokken en de plaat alsnog werd uitgebracht,  bleek het een commercieel en artistiek succes te zijn. En terecht. Zoals een criticus schreef: ’Love is hell’ is an exquisite portrait of the artist as a tired young man: tired of love, tired of fame and, most of all, tired of lonely nights spent in the Chelsea Hotel.’ Topplaat.

Er is echter één probleem om zorgeloos van Ryan Adams te kunnen genieten. Er zit een vlek op de man. Een paar jaar geleden verzeilde hij in een ‘#metoo-shitstorm‘. Meerdere vrouwen beschuldigden hem van manipulatief gedrag. Hij zou jonge vrouwen die aan het begin van hun muzikale carrière stonden, een zetje kunnen geven, mits zij bereid waren hem seksueel ter wille te zijn. Adams werd gecanceld en uitgekotst, zijn carrière leek om zeep. Hoewel de zaak bij mijn weten nooit voor de rechter is gekomen (de bewijslast is in dit soort zaken sowieso vaak lastig voor vrouwen) en hij deels ontkende en deels – weliswaar ambigue – excuses heeft aangeboden aan iedereen die hij ‘slecht’ behandeld heeft, is die vlek nooit weggepoetst. Voor zover dat überhaupt mogelijk is.

Als man loop je het risico je in een mijnenveld te begeven wanneer je je in een #metoo-discussie mengt en ook maar een greintje sympathie voor de dader opbrengt, dus laat me voorop stellen dat ik Ryan Adams in deze altijd het nadeel van de twijfel heb gegeven. En er gelijk bij vermelden dat ik zelf ook geen foutloos ‘Parcours d’Amour’ heb afgelegd. Plus dat je in een schemergebied terecht kunt komen, wanneer de vraag rijst of kunst en de kunstenaar als persoon van elkaar gescheiden dienen te blijven. 

Een moreel dilemma diende zich zodoende aan. En dan tóch kaartjes gekocht? Zoals reeds aangehaald: da’s de schuld van mijn vriendin.

DJ 45Frank