De jaren zestig blijft een tot de verbeelding sprekend decennium. Veel hedendaagse muzikanten zijn schatplichtig aan bands die in die tijd furore maakten. In de eerste jaren zijn rustigere varianten van de rock-‘n-roll toonaangevend, maar daar komt al gauw verandering in door de opkomst van de beatmuziek. The Mocks grijpt hier met zijn muziek op terug en gaat op zijn debuutalbum geholpen voor producer Arjan Spies (The Kik, Fleur, Les Robots) voor een echte vintage sound. 

Do You Want Me Too? is een verzameling authentieke nummers, die kan worden omschreven als een stijlvolle combinatie van beat en 60s garagerock. Het album opent met een opwekkende drumroffel, waarna de rest van het drietal enthousiast bijvalt en de opengetrapte deur bijkans uit zijn hengels vliegt. Single Do Me Good is een uitstekende opener, die goed weergeeft wat de band in huis heeft. Met Find Her en Eventually, pakt de band vlot door. We volgen de band verder op het liefdespad met up-tempo rock ‘n roll: op Tell Him adviseert de zanger het meisje op wie hij verliefd is om haar vriendje te zeggen dat ze een ander heeft gevonden, en dat hij haar goed zal behandelen. 

Op het instrumentale I Spy gooit de band het over een andere boeg. De luisteraar mag zelf het verhaal invullen. Het nummer dat klinkt als een filmscore met surfinvloeden zorgt zonder dat de spanning wegvalt voor een betrekkelijk rustmoment. Ook het daaropvolgende I’m Waiting is rustig vergeleken bij het vuurwerk, dat het begin van de plaat kenmerkt. De ballad wordt gevolgd door One More Chance, waarmee het tempo langzaam wordt opgevoerd, zodat de overgang naar het stevige Normal Guy niet te groot is. Hoewel I Don’t Want You, lichter klinkt, blijft het tempo er goed in, zodat het muzikale bedje voor hekkensluiter Do You Want Me Too? gespreid is.  

Wie niet beter wist, zou kunnen denken te maken te hebben met een obscuur bandje uit de tijd dat The Motions, The Outsiders, The Beatles en The Kinks furore maakten. De band uit Nieuw-Vennep klinkt authentiek vintage zoals bands als The Madd en de De Nederbietels, die eerder een ode brachten aan een muzikaal legendarisch tijdperk waarin de popmuziek zijn braafheid verloor. Dat de band in zijn korte bestaan reeds op Spaanse, Franse, Belgische en Duitse podia, alsmede op De Zwarte Cross de spijkers uit de bühne speelde en vorig jaar de meest geboekte band van de Popronde in 2023 was, belooft bovendien veel goeds voor de korte tour die op handen is en die 2 maart a.s. wordt afgetrapt in V11 te Rotterdam en vervolgens langs zaaltjes als Paradiso, Ekko en Willem II Poppodium voert.