Wat komt er deze week verder nog uit? MuziScene’s checklist met weer vet klinkend Dizzee Rascal, industrieel Chelsea Wolfe en pop met een eigen sound van popster Declan McKenna.

Dizzee Rascal – Don’t Take It Personal
Hoe krijgt hij het uit zijn strot. How Did I Get So Calm, heet de tweede track op het nieuwe album van deugeniet Dizzee Rascal, en die woorden vloeien als vanouds aalglad uit zijn mond. Als je dan weet dat hij een paar maanden terug ook in beroep is veroordeeld omdat hij zijn kalmte even verloor in het bijzijn van zijn ex, en we zijn weer thuis met dit boefje. Hoewel, boefje, toen hij begon was het een joch dat die naam misschien verdiende, intussen is Dizzee een volwassen man, getuige ook de foto op de hoes van de plaat. Cancellen dan maar? Ohjee, wat moeten we daar op zeggen. Misschien moeten we het niet zo persoonlijk opvatten allemaal. Het is wel weer gewoon lekker hoor, 16 tracks lang, allemaal op single lengte, stuk voor stuk super vet klinkend, onnavolgbare flow, alle denkbare subgenres rond grime aanrakend. Luister eens en oordeel dan gewoon lekker zelf. (Big Dirtee Records Ltd / V2)

Chelsea Wolfe – She Reaches Out To She Reaches Out To She
Godsamme, het is niet misselijk hoor, het geweld dat we over ons uitgestort krijgen op het nieuwe album van Chelsea Wolfe. Dat zij zich 18 april mag presenteren op Roadburn verwondert niet, en de kenners weten dan gelijk wat we hier aan de haak hebben. Industrieel bij het leven, overdonderend, duister. Synths waar geluiden uitkomen die we niet elke dag horen, beukend drumwerk, afgewisseld met lichtvoetiger trip-hop ritmes, scheurende gitaren. En boven dat alles uit zweeft de stem van Chelsea Wolfe. Als een ‘wit wief’, een verschijnsel in flarden mist. Want zelden gaat ze luidkeels, vaker berekend, dreigend, ingehouden. Het is meer Kate Bush dan Sharon den Adel, zeg maar. Allemaal ingrediënten voor een fascinerend sfeervol album. (Loma Vista/V2)

Declan McKenna – What Happened To The Beach?
In de pop-divisie valt deze week het album van Declan McKenna op. De derde van het jonge talent dat ooit in de schijnwerpers kwam te staan met een protestliedje over voetbal, begint met een stukje spraak dat gedurende het album af en toe terugkeert en de indruk wekt alsof we hier met een conceptalbum te maken hebben. Als dat al zo is, dan is dat concept licht psychedelisch gekleurd, drugs beïnvloed en vooral optimistisch, zelfs al zingt hij hier en daar over persoonlijke thema’s als onzekerheid. Vol melodie, prima popliedjes zoals Elevator Hum in een ingetogen maar geheel eigen sound. (Sony)