Warlock Enemy, het tiende album van singer-songwriter DUFFHUES, klinkt als een akoestische stream of consciousness. In tien donkere vertellingen verhaalt de Brabantse muzikant, schrijver en kunstenaar van het alledaagse dat wordt vermengd met vreemde, soms absurdistische zaken. De nummers klinken even zwart, wit en grijs als de ‘kleuren’ van de hoes en het artwork van het album.  

Vrolijk wordt het nooit, daarvoor klinkt het te tragisch, te duister, te melancholisch. Wellicht komt het door de omstandigheden waaronder dit album tot stand is gekomen, want Niels Duffhues zocht voor de totstandkoming van dit album zijn heil in een bunker waar de temperatuur niet boven de dertien graden kwam. Het gebrek aan comfort sijpelt tussen de regels en de akkoorden door. Het resultaat is een akoestische vorm van roots, een mengsel van folk en blues. 

Net als zijn vorige album Murder Call, maakte DUFFHUES Warlock Enemy volledig solo: All music written, performed and produced by DUFFHUES, valt er te lezen bij de credits. En zo neemt de muzikant ons aan de hand in zijn gedachtenwereld, vertolkt in tien korte verhalen met minimale muzikale omlijsting. Zijn stem is donker, soms raspend en je kunt vaak de aanslag van de gitaarsnaren horen alsof de gitarist in je kamer aanwezig is. Dat maakt het waarachtig en intrigerend.  

Absolute uitbijter van het album is wat mij betreft Hunting, dat dan ook terecht als single is uitgebracht. Het gaat over het jagen op romantiek en magie in een wereld die langzaam maar zeker naar de afgrond glijdt. Toch klinkt dit nummer lichter, zowel muzikaal als vocaal, en je zou het zelf lieflijk kunnen noemen. Het doet mij denken aan Lou Reed in begin jaren ‘90, ten tijde van Magic And Loss. Ook het nummer dat daarop volgt kan ik waarderen: Doorbell is herkenbaar en bevat verwijzingen naar actualiteit en is ondanks al zijn tragiek in staat een glimlach rond mijn lippen te krullen. Met Heathland weet DUFFHUES goed de aandacht vast te houden, mede door zinnen als “And then I heard them witches / them bitches of witches / their screams like broken glass.” 

Met Warlock Enemy bewijst DUFFHUES dat troubadours nog bestaan. Gedurende ruim een half uur pakt hij mij geregeld bij mijn lurven, al geldt net zo goed dat ik sommige nummers als muzikaal behang registreer. Misschien moet ik de thermostaat in huis lager draaien om Warlock Enemy ten volste te waarderen? Ach nee, ik zou wel gek zijn, dan klinkt slotnummer Burn nog sinisterder.