Een nieuw album van The Vaccines; of toch niet? Toch wel; het zesde studioalbum van de Londense band is op het eerste gehoor weer ‘gewoon’ The Vaccines. Maar na een paar keer luisteren blijkt toch dat de mannen muzikaal weer een stukje zijn gegroeid. Maar verwacht geen heruitgevonden band op dit album.

Door: Ronald Houtman

De stijl van Pick-Up Full of Pink Carnations is niet makkelijk in een hokje te stoppen, maar hier en daar klinkt het album wat meer poppy dan voorgaand werk. Maar het op de ’60-er jaren geïnspireerde new wave met lekker veel gitaarwerk is nooit ver weg.  Ook de emotie van het album is lastig te vatten. De nummers klinken vrijwel allemaal erg positief. En zoals Justin Young poëtisch opmerkt, gaat het album over de ruimte die zich bevindt tussen lol hebben en vrolijk zijn. Om vervolgens toe te voegen dat het album een zoektocht is naar de redenen waarom het echte leven ons in de steek laat, terwijl sociale media ons anders doen geloven. Maar deze zoektocht verzandt niet in oeverloos gezwam en melancholiek geneuzel. 

Pick-Up Full of Pink Carnations opent bijzonder (gitaar)sterk met het pakkende Sometimes I Swear, een nummer dat een beetje doet denken aan We Were Promised Jetpacks. Maar de toon is hiermee wel gezet. En het energieke gaat ook de twee daaropvolgende nummers lekker door. 

Pas bij de vierde track, Discount De Kooning en het daarop volgende Primitive Man, nemen de mannen wat gas terug. Niet te veel natuurlijk, het blijft behoorlijk uptempo. Deze twee nummers zijn waarschijnlijk de minste twee van het album. Niet slecht, maar ze maken gewoon wat minder indruk dan de rest van het album. 

Het wordt gevolgd door het mooie Sunkissed. Niet zozeer een rustig nummer, wel een nummer met een wat klassiekere sound. Na Sunkissed gaan The Vaccines gewoon lekker door waar ze na de derde track waren gebleven: met makkelijk in het gehoor liggende, heerlijk melodieuze gitaarpop/-new wave. 

Als geheel is het album behoorlijk consistent. De nummers liggen stuk voor stuk lekker in het gehoor, waarbij de absolute uitschieters Sometimes I Swear, Heartbreak Kid en Sunkissed zijn. Het tempo zit er steeds lekker in en als er dan toch een puntje van kritiek gevonden moet worden: er is nergens een echt rustpunt op het album. Het is allemaal heel herkenbaar The Vaccines. Misschien had je wel wat meer vernieuwingsdrang verwacht. 

In iets meer dan een half uur raast de Pick-Up met roze anjers aan je voorbij. En toch…zou je willen dat de Pick-Up keert en nogmaals langs dendert.