Casper van der Lans is zo’n figuur die als een vliegend middelpunt in een scene fungeert. Rond zijn naam dwarrelen bands die misschien niet allemaal even bekend zijn, maar wel gewaardeerd om hun vernieuwingsdrang; The Homesick, Korfbal, Torii en A Fungus bijvoorbeeld. De Amsterdamse muzikant en producer komt nu met een solo-album, van a tot z instrumentaal en naar eigen zeggen ‘zeer persoonlijk’.

Als je hem een beetje muzikaal wilt duiden dan is het gesprek met hem over zijn favoriete indie-album op de website van Paradiso verhelderend. Van der Lans heeft een hang naar lo-fi en experiment, en wordt pas echt enthousiast als er dingen mis lijken te gaan, op zo’n manier dat het toch klopt.

En daarmee hebben we direct een aardige samenvatting te pakken van het album Arboretum. Elf nummers die uiteenlopen van ruwe schetsen die een kunstige draai krijgen (Sanyo in G + ritme) tot uitgewerkte indrukwekkende composities vol melodie (Topbox) die hinten aan werk van Phoenix of cinematografisch Air (iPad At Home), dit alles overwegend uitgevoerd met toetsen en gitaren. Het experiment staat voorop en er is alle ruimte om dingen precies kloppend in het honderd te laten lopen. Opnamen met telefoon, ritmes die uit de tel lopen, een bandje dat lijkt vast te lopen, vals gestemde instrumenten, geluiden van straat; het hoort er allemaal bij in de esthetiek van Van der Lans.

Het is ook een album die de aloude ‘home-tapers’ in het hart zal treffen. Het roept herkenning op bij wie wel eens een ideetje onderweg probeert vast te leggen. Neem nu Sanyo in G + ritme, dat een gitaarlijntje als uitgangspunt heeft. Je hoort de bandruis, zoals je dat hebt als je even wat wilt vastleggen, rot niet hoe, als het idee maar niet verloren gaat. In de loop van het nummer klinkt zacht een strummend ritme, eerst zo zacht dat het lijkt alsof je het er zelf bij denkt, later iets nadrukkelijker, voor het weer wegsterft. Het is alsof je in het hoofd van de muzikant meeluistert terwijl hij in zijn fantasie al de begeleiding hoort van een hele band die zijn nieuwe geniale themaatje ondersteunt.

Fascinerend is ook de acht minuten tellende compositie Voor Wubbo die start met een vervaarlijke fluittoon, die ook als er meer in het geluidsbeeld verschijnt, blijft voortduren. Zet maar eens hard op en even afwachten tot de buren onrustig aan hun stereo of tv-apparaat gaan sleutelen omdat die denken dat er wat mis is. Terwijl jij het misschien als prettig ervaart om je tinnitus nu eens gemanifesteerd te horen.

Arboretum is een boeiend luisteralbum. In feite gebeurt er in die composities niet zo veel. En dat schept de ruimte om de details tot je te nemen, en te ontdekken dat er eigenlijk best veel gebeurt in het muzikale universum van Van der Lans. Het voert je al luisterend naar je eigen dromenland waar je fantasie je beelden laat zien bij al dit meeslepende moois.