Soms zijn er dagen waarin een vernietigende cocktail van verschillende weemoedige emoties je overnemen. Vandaag is zo’n dag. Het is zinloos je je ertegen te verzetten. Terneergeslagen schenk ik mezelf maar een glas in. En nog een. Scrollend door Instagram en X komt de een na de andere knappe kop met analyses hoe dit heeft kunnen gebeuren: 37 zetels voor de uitgesproken xenofobe reactionaire partij van Geert Wilders. Ik heb er weinig boodschap aan. Intellectualisme kan me even gestolen worden. De koude realiteit is even aan zet.

Een combinatie van egocentrische en collectieve mistroostigheid is wat het is. De een doet niet af aan het ander. Sterker nog, de een versterkt het ander. Want waar begint mijn eigen frustratie en begint die van het collectief. En waar eindigt die van het collectief en begint mijn eigen? Terwijl ik gisteren, tijdens een concert van Benjamin Herman in Bird, appjes begon te krijgen met het desastreuze nieuws voelde ik een pijn door de zaal gaan. De geweldig krachtige muziek stuurde ons enigszins rechtdoor. Toch was er angst in de stem te horen toen Benjamin tussen een van z’n nummers door vroeg wat de stand was: ‘ah nee toch…’ slaakte hij uit alsof hij het publiek even was vergeten. Een wonderlijke prestatie verrichte hij en zijn bandleden (Jimmi Heuting en Thomas Pol) vervolgens door verder te spelen met een ijzersterke overtuiging en drift. Ons als publiek op de been houdende. 

Wel, een letterlijke en figuurlijke jetlag van onze tour in Japan is aangevuld met een monsterzege van de PVV. Ogenschijnlijk twee losstaande zaken, toch hebben ze meer overeen dan je denkt. Na een zeer succesvolle ronde in Japan, waar fans in overvloed merch kochten en handtekeningen vroegen, stap je voldaan en moe het vliegtuig in om een vlucht van dertien uur aan te gaan. Je bevindt je in een limbo, tussen realiteit en droom, tien kilometer onder je de donkerste dieptes van de noordpool. Bij terugkomst opluchting weer op veilige bodem te staan. Niet 24 uur later blijkt deze bodem helemaal niet zo veilig te zijn. En besef je je ineens dat die limbo zich niet limiteert tot de reistijd in het vliegtuig. 

Micha Zaat