Dat je geen broekie hoeft te zijn om een debuutalbum uit te brengen, bewijst de 59-jarige Groningse muzikant Jurgen Veenstra. Onder de naam wh^rl brengt hij zijn eerste, gelijknamige, solo-album uit. Dat je jaren verscholen zat achter een muur van geluid in bands als Avery Plains, Moan en Moonlizards, maakt niet dat je jezelf niet kunt blootgeven met lo-fi opnamen. Dat de corona-pandemie aan de ene kant als een nietsontziende tornado door het muzikale landschap trok, wil niet zeggen dat er geen positieve keerzijde, de explosie van creativiteit die volgde, is. Wh^rl is hier een goed voorbeeld van.  

In een interview met 3Voor12 vertelde Veenstra hoe hij bang zat te zijn voor covid en zich had ingesloten. Hoe hij in zijn eentje liedjes zat te maken, zonder feedback of directe waardering van bandleden en publiek. “En ik zat bij mezelf te mijmeren, van: daar zit je dan, je hebt een nummer af, je bent supertrots en blij, en je hebt geen publiek! Dit is vrijheid, dit is zingeving.” En hoe hem dat vleugels gaf, met als resultaat het 15 tracks tellende album wh^rl, dat voor hem een prima uitlaatklep voor zijn sombere overpeinzingen bleek. 

Het merendeel van de nummers is in basis opgenomen met een Tascam 4 track cassetterecorder. De demo’s stuurde hij aan bevriende artiesten, zoals de broers Stefan (tevens eigenaar van Tiny Room Records, het label waarop wh^rl verschijnt) en Arno Breuer, die de nodige instrumentale lagen toevoegden. Lo-fi, als kleurplaat om in te kleuren. Veenstra’s vertrouwen was groot, en hij was dan ook niet betrokken bij het bijschaven en het werk in uitvoering. Hij hoorde het eindresultaat pas toen alle betrokkenen – ook o.a. Thea Visser (achtergrondzang), Rudy Lentze (dobro) en Jur de Vries (cello) deden een duit in het zakje – bijeenkwamen om naar hun gezamenlijke creatie te luisteren. 

Veenstra’s vertrouwen bleek terecht en het resultaat mag er zijn. Het album, dat ook als dubbel-lp op vinyl verschijnt, is tot in de puntjes verzorgd. Dit geldt voor zowel de muziek als het artwork. En hoewel het album redelijk lo-fi begint, zijn sommige nummers behoorlijk opgetuigd. Dat begint al met het tweede nummer Tell Me How You Do It en wordt overtuigend voortgezet op Turning Reason Into Water (met Lentze op dobro) en Scraps, waar Visser haar eerste inbreng heeft. Dat echter ook experimenten niet worden geschuwd is goed te horen op bijvoorbeeld Skeep 1, een instrumentaal nummer, dat net als very, very lo-fi Sister Take A Lot veel (begrip) van de luisteraar vraagt.  

Onder het motto save the best for last, zijn ongetwijfeld de slotnummers te scharen. Het gevoelig gezongen Laughter On A Parade (met cello door De Vries) en Jubilee, met een belangrijke bijrol voor de harmoniumklanken door Ruud Slingerland, die als technicus ook achter de knoppen zat, zijn samen goed voor zo’n 20 procent van de speelduur van wh^rl. Ze zorgen daarmee voor een stemmige, maar vooral ook rijke apotheose van een plaat die op bijzondere wijze tot stand kwam en die na elke luisterbeurt meer diepgang lijkt te krijgen. Met wh^rl bewijzen Jurgen Veenstra en Tiny Room Records dat een negatieve ervaring met de juiste DIY-mentaliteit en de juiste mensen om je heen, kan leiden tot mooie nummers en dat je nooit te oud bent om te debuteren als solo-artiest.