Malummí is een trio uit Basel, Zwitserland. In 2021 zag het debuutalbum Blood het licht. Op het tweede album The Universe Is Black, is de band expressiever. De kalme en zacht elektronisch getinte pop van het debuut is tussen de regels door nog wel aanwezig, maar veelal waagt de band zich aan een breder alternatief rockgeluid. Minimalistisch aan de ene kant, experimenteel en met een grunge-randje aan de andere kant. Terwijl ook folkpop en indierock zich een weg zoeken in het eclectische geluid.  

Neem Society, een nummer dat begint met een ijzingwekkende schreeuw, om zich vervolgens te ontvouwen tot een folkrock-song met een triphop-beat en een weergaloze, lo-fi gitaarsolo aan het einde. Ergens doet het denken aan Big Thief, maar dan wel met invloeden van Patti Smith. Ook hoor ik iets terug van Belly, de alternatieve rockband uit Boston, die in de beginjaren van de grunge een net iets frisser geluid produceerde dan veel mannelijke collega’s. Luister maar eens naar Bones en geef me ongelijk, reacties zijn altijd welkom.  

Malummí lijkt het op The Universe Is Black te zoeken in tegenstellingen als heftig en monter, om die vervolgens weer bij elkaar te brengen. Het resultaat is verslavend. De eerste keer dat ik het album luisterde zat ik in de auto en gedurende de lange rit, stond het minstens drie keer op repeat. Het stapeltje ook nog te luisteren cd’s op de bijrijdersstoel bleef die nacht onaangeroerd. Een nummer als There’s Is No Thing, is dermate opzwepend dat je het an sich al op repeat wilt zetten. Het maakte mijn rechtervoet tijdens het autorijden wel wat zwaar… Gelukkig zijn er dan ook nummers als Dreams, op het snijvlak van dream- en folkpop en wederom met een verfrissende beat en onderscheidende, expressieve zang. Wat een stem! 

You’re Not Gonna Ruin My Day is zowel prikkelend als rustgevend. Dit is weer een prachtig voorbeeld van de tegenstellingen die ontegenzeggelijk aanwezig zijn en die het trio Malummí zo wonderlijk weet te verenigen in zijn nummers. En ook het titelnummer weet te boeien, door een fascinerende opbouw en een intrigerende vraag. Ben je in staat om door de kleur van een huid te kijken? Ik weet wat het politiek correcte antwoord is, maar de realiteit is helaas maar al te vaak anders. Goed aangekaart.  

Met ruim een half uur duurt The Universe Is Black niet heel lang. Toch weet het album tot de max te boeien. Dan weer zijn het dromerige gitaarriffs, dan weer klinkt bezwerende shoegaze, maar altijd is er die stem van zangeres Larissa Rapold die ons bij de les houdt. En na uitstekende nummers op de b-zijde, als grungy popfolk Something en de soundscape met spoken word Mother, is er het fragiele In A Gentle Way dat abrupt lijkt op te houden, maar slechts een opmaat blijkt voor wat een hidden track lijkt.  

Diver is de moeite van het wachten waard, maar het trucje lijkt overbodig. Jammer, vooral als je in de auto luistert, maar laten we zo niet afsluiten, want The Universe Is Black is een geweldige luisterervaring en Malummí uit Zwitserland mag zich wat mij betreft verheugen op meer aandacht van de rest van Europa, in elk geval toch in Nederland.