Zo af en toe ben ik wel zo’n beetje klaar met de mensheid. Met het eeuwige, nietige, zelfdestructieve gewriemel op deze blauwe knikker, waar ik zelf een verder volkomen onnodig onderdeel van uitmaak. Met de cynische en over stapels lijken gaande geopolitieke spelletjes. Met de steeds verder uitdijende, eufemistisch betitelde ‘brandhaarden’ en ‘conflictgebieden’. Met het onontwarbare kluwen in het Midden-Oosten. Met het leger aan ‘experts’ op social media dat de Israëlisch-Palestijnse tragedie haarfijn weet te duiden (ik heb een simpele oplossing: kappen met die shit!). En met koffie en kaas, want die blief ik niet.

Na tien dagen vakantie (ik mijd het bijvoeglijk naamwoord ‘welverdiend’ voor het gemak maar even) lag er een stapel kranten op me te wachten. Altijd een mooie reality check, wanneer je die in chronologische volgorde doorbladert, de waan van de dag aan je geestesoog voorbijtrekt en een hoop gedoe inderdaad slechts een hoop nauwelijks noemenswaardig gedoe blijkt te zijn. Om dan je karretje in welke godsnaam dan ook maar even te parkeren op de vluchtheuvel van het leven die veel sores – al is het maar twee plaatkanten lang – voor even verdrijft: muziek. En dan niet teruggrijpen op Dylan of Lennon of andere minstrelen die wat te melden hebben over oorlog of de toestand in de wereld. Nee, gewoon even de ogen sluiten en in foetushouding luisteren naar ‘Átta’, de nieuwe van Sigur Rós. Verdomd mooie schijf, die even de pijn van het zijn laat voor wat het is. Alvast een blik werpen op de concertagenda van de komende weken, met optredens van The Sadies, Weyes Blood en de van saudade doordrenkte muziek van het Belgische Āo in het verschiet. Van schoonheid die troost biedt. Van die dingen.

Kijken we daarna wel weer hoe de vlag er dan bij hangt. Ik vrees niet veel anders dan nu. De geschiedenis mag zich – in tegenstelling tot wat sommigen beweren – dan misschien niet herhalen, maar veel, zo niet alles, blijft bij het oude. Komende week tik ik bovendien de zes kruisjes aan, mogelijk dat dat mede voor een ietwat vertroebeld wereldbeeld zorgt, want ik heb een schitterende toekomst achter me. En zestig is wat mij betreft hooguit het nieuwe negenenvijftig. Van de andere kant: wanneer de Stones rond hun tachtigste nog een kwieke plaat weten af te leveren, dan ben je wel bijna verplicht om tenminste nog iets van optimisme in je mee te dragen. Nuff said.

DJ 45Frank