Weer meer deze week. Het houdt ook nooit op. Heb je even, luister dan in elk geval even naar deze uit de MuziScene Checklist.

Allah-Las – Zuma 85
Op hun vijfde album Zuma 85 verkennen Matthew Correia, Spencer Dunham, Miles Michaud en Pedrum Siadatian – oftewel de Allah-Las – toch weer een nieuw landschap. Dat vertellen ze in de toelichting bij het album, maar is hoor- en voelbaar. Misschien het sterkst in een lang uitgesponnen nummer als Fontaine, dat voorkomt uit een instrumentale inleiding die Hadal Zone wordt genoemd. De band uit Los Angeles klinkt ontspannen, zonder zweverig te worden. Het nummer is in tempo veel lager dan wat eromheen ligt op het album, en waar de Allah-Las hun mooie liedjes laten klinken zoals we dat van soortgenoten Teenage Fanclub en Fountains of Wayne kennen. Gitaarpop met een West Coast-saus, een vleugje psychedelisch in de leadgitaarpartijen. De band maakte de plaat na de lockdownperiode, en ging in drie sessies zonder enig idee de studio in. Die vrijheid stroomt uit de poriën van deze aangenaam ontspannen klinkende maar niet baanbrekende gitaarplaat. (Calico Discos, Innovative Leisure)

The Umlauts – Slags
Op de kunstacademies in Londen komen studenten van her en ver bijeen. En heel af en toe komt daar een aardig mixje van muziek culturen uit voort, als een groepje de handen ineen slaat en een bandje vormt. Dat is dus het geval met The Umlauts. Ze komen uit Londen, maar toto je verrassing hoor je zang in bijvoorbeeld accentloos Duits en Frans. Met muzikale begeleiding die zo een Engelse nachtclub komt lopen waar zojuist PVA heeft staan spelen. Zo klinkt althans afsluiter Another Fact; een heerlijk stampende elektronische track waar, zoals op bijna heel de plaat, afstandelijke praatzang van vrouwelijk klinkende stemmen Dry Cleaning’s Florence Shaw naar de kroon steken, als is het alleen maar omdat zij uiteindelijk wel emotie in hun voordracht laten doorklinken. Slags is een uitstekende debuutplaat van een act die tot nu toe niet meer dan wat ep’s had geproduceerd, met door elektronica gedomineerde dance tracks die allemaal lekker in het gehoor liggen maar toch buiten de randjes kleuren. (Memphis Industries)

Baby Fire – A Year Of Grace 
Na de ep Searching For Grace (2020) en het album Grace (2022) verschijnt A Year Of Grace als afsluiting van het drieluik. De ep bevat twee nieuwe nummers en drie remixes. Met name de remixes van Sing In Brightness (extra diepe beats, bijna ambient) en Like William Blake (instrumentaal en meer nadruk op keyboards in plaats van gitaar, maar met behoud van de sinister klinkende mondharmonica) zijn de moeite waard. Het verschil ten opzichte van het origineel als gevolg van de remix van Eternal is wat ons betreft minimaal en verwaarloosbaar.  Blijven de nieuwe nummers over. A Year Of Grace opent magistraal met zware nagenoeg instrumentale doom. Like Stars is als een sonisch tapijt waarin verschillende lagen zitten en een ingewikkeld, maar indrukwekkend patroon zich openbaart. Het zuigt de aandacht van de luisteraar, zodat die niet anders kan dan zich willoos laten meevoeren. Eenmaal gevangen in het web, wordt het spannend met de titelsong, want die opent ronduit dreigend. Zodra drijvende kracht van Baby Fire Dominique van Capellen-Waldoc aanvangt te zingen, wordt het gevoel van dreiging alleen maar groter. Liefhebbers van PJ-Harvey opgelet: dit wil je horen! (Coeur sur toi)