Sinds het enorme succes van Roller Coaster nam de nationale bekendheid van Danny Vera een grote vlucht nadat hij langdurig onder de radar van het grote publiek heeft geopereerd en overleefd. Want het was jaren geen vetpot voor de Zeeuw, die echter weigerde om concessies te doen, noch aan de manier waarop hij muziek wil maken, noch hoe die moet klinken. Dat wil echter niet zeggen, dat hij niet varieert in aanpak. Zo is zijn nieuwe album DNA in tegenstelling tot eerdere albums redelijk spontaan tot stand gekomen en daardoor is zowel het geluid als het gevoel anders dan anders. Spoiler alert: de luisteraar kan nog meer rock ‘n’ roll en blues verwachten. Er zit zelfs bigband materiaal bij, maar ook dat is niet verwonderlijk, want live laat Vera zich begeleiden door zowel een blazers- als een stijkerssectie. 

Over de totstandkoming van DNA zegt de 46-jarige Vera zelf: “Waar ik normaal twee à drie jaar doe over twintig liedjes, heb ik ze nu in twee maanden tijd geschreven. “Ik merkte al snel dat er een andere sfeer ontstond in de liedjes (…) het was wat authentieker.” Om dat oorspronkelijke vast te houden, besloot hij om de liedjes in een keer op te nemen. Hij huurde een leegstaande schouwburg af en vulde die met de benodigde vintage apparatuur voor een waarachtige terugkeer naar de roots en de oorspronkelijke interesse van Danny Vera. De titel van het album zal niemand na deze uitleg nog verbazen.  

Het resultaat bestaat uit zestien liedjes, die van meet af aan behoorlijk rock ‘n roll klinken. Natuurlijk zijn er country invloeden (Mo Money) maar soms wordt het dan gauw meer rockabilly (Livin’ Proof) of  bluesy rock ‘n roll (You Stand Beside Me en Switchblade) en uiteraard mogen ook ballads niet ontbreken, zoals het tranen- en kippenveltrekkende akoestische Like It Always Was, het suikerzoete Pullin’ Me Back, het twangy Shadow Light, waarop Vera met donkerbruine stem bewijst een uitstekende verhalenverteller te zijn en het lullaby-achtige slotnummer Away. 

Verder zijn het vooral het titelnummer DNA en Domino, Rum-cola, Cohiba die opvallen. De eerste omdat het ronduit vrolijk stemt dankzij de gefloten intro, waarna mid-tempo countryrock het overneemt en het couplet de luisteraar uitnodigt om luidkeels mee te zingen. De tweede eveneens vanwege het hoge feel-goodgehalte, een poppy ballad, waarvoor de tekst ontstond tijdens een vakantie in het Caribisch gebied, waardoor de zonnestralen als het ware uit je speakers sijpelen.  

DNA is als een ketting zonder zwakke schakels, een ijzersterk album met Amerikaanse rootsmuziek als rode draad. Terwijl ogenschijnlijk gemakkelijk wordt geschakeld tussen verschillende genres onder die roots-paraplu zonder het leidmotief uit het oog te verliezen, is het vooral afwisseling dat gedurende bijna een uur de klok slaat. Hierdoor zal zelfs de meest verwende luisteraar zich niet snel vervelen.