Met het komen van kortere dagen, en daarmee dus langere nachten, staat mij altijd een periode van pathetisch zwijmelen in neerslachtige muziek te wachten. Als een vorm van zelfkastijding, slaat het touw van absolute zelfverachting mij op m’n gehavende rug. Met elke slag tevens beseffende dat ik me vanaf nu minstens zes maanden zal bevinden in een limbo tussen kortstondig geluk en periodes van immense twijfel. Die twijfel kan op het eerste gezicht gezien worden als een donkere kracht die ten allen tijden bestreden moet worden. Maar de laatste tijd brengt het mij juist tot diepere betekenissen. Er wordt wel gezegd dat stilzwijgen in conflictueuze tijden het ultieme kwaad is, maar in een periode van verongelijkte profetieën binnen zowel rechtse als linkse bubbels, is het die twijfel wat mij staande houdt in een bos van overrompelende stemmen die eigenlijk maar weinig zeggen. 

Er is een periode geweest dat ik antwoord wilde op al mijn vragen, waar ik dat ging zoeken liep uiteen, maar eindige vaak in een vorm van zelfdestructie. Ik kon immers niet leven met onzekerheden. In een wereld waar ik het eerst nog maar moet geloven of de zon daadwerkelijk op zal komen, is een gerede twijfel aan de enorme toestroom van informatie, al dan niet uit monden of bronnen die even betekenisloos zijn als de muzieksmaak van Leo Blokhuis, een welkome toevoeging aan mijn leven. Het stelt me tevens in staat om de echo van meningen en roddels te onderdrukken, aan welke ik dan ook steeds minder waarde hecht. Ik zal ongetwijfeld een slecht mens zijn, maar liever een slecht mens met oprechte twijfel, dan een goed mens zonder introspectie. 

Het doet mij denken aan een situatie waarin ik mij laatst bevond, we schrijven Feyenoord – Celtic, de Kuip. De stadionlichten verlichten het veld voor me, achter me klinkt een grote schare van veelal dronken, baldadige kale mannen met een teleurstellend levensverhaal. In het ‘echte’ leven vermijd ik deze types met volle overgave, in een stadion ben je echter aan elkaar overgeleverd. Juist dat gevangen gevoel – een afstand in overtuigingen, maar een gedeelde clubliefde – zorgt voor verwarring en verwondering; een twijfel in de goedheid en redbaarheid van de mens, maar ook een twijfel aan mijn eigen dogmatiek. Het wordt mij plots duidelijk dat ik de erudiete progressieveling die met geheven vinger eenieder die niet in zijn wereldbeeld past de les leert, evenveel veracht als de hooligan die zojuist de moeder van de scheids uitscheldt voor ‘kankerhoer’. Mijn gerede twijfel doet me realiseren dat een leven zonder uitgesproken twijfel, een leeg omhulsel is van het bestaan. 

Ik besef me nu dat dit een tergend lange uitleg is waarom Feyenoord de beste club van Nederland is.

Micha Zaat