Multi-instrumentalist Paul Bond heeft is Master of Arts. Hij studeerde af op Ernest Hemingway, en eenmaal dat gezegd hebbende, is het niet langer verwonderlijk dat hij een album componeerde naar aanleiding van een van de oudste werken van de Amerikaanse Schrijver. In Our Time is een (muzikale) bewerking van de gelijknamige verhalenbundel, die voor het eerst in 1925 verscheen. Het idee om de bundel te gebruiken als inspiratie, zelfs als leidraad, voor een album ontstond op een Hemingway congres in 2018 in Parijs, toen Bond zich realiseerde dat het korte verhaal een perfect voertuig is liedjes, en vooral Hemingway’s verhalen, die ondanks ogenschijnlijk eenvoudige proza meerdere lagen hebben.  

Ga d’r maar aan staan, want Hemingway is spaarzaam qua taalgebruik en zijn stijl staat ook wel bekend als Hemingway’s “theorie van weglating”, ofwel de ijsbergtheorie. Aan de andere kant kan muziek natuurlijk invulling geven aan onuitgesproken maar wel degelijk opgeroepen emoties, maar dan nog kan het volgen van een verhalenbundel ook behoorlijk beperkend werken. Toch vind ik het muzikale eerbetoon door Bond, die zijn teksten omlijst met door hem zelf gespeelde gitaar, piano, fluit, mondharp, mondharmonica en orgel zeker geslaagd, want middels klank weet hij goed invulling te geven aan wat er zoal in een verhaal gebeurt. En dat is nogal wat, want de thema’s lopen uiteen van vervreemding, verlies, verdriet en scheiding en worden verbeeld door de relatie tussen man en vrouw, maar ook typische stoere bezigheden als stierenvechten, vissen, skiën, paardrijden en dan is er altijd nog de landschappen die worden beschreven. 

Het resulteert in drie, goed over het album verdeelde, instrumentale nummers, de proloog in de vorm van albumopener On The Quai At Smyrna, de epiloog, het slotnummer L’envoi en het middelste nummer The Revolutionist, over een Hongaarse communist die op weg naar Zwitserland in Italië wordt gearresteerd. Ook de overige nummers zijn mooie composities, waarbij er twee mij in het bijzonder opvielen. 

The Battler valt op vanwege een andere toon en sfeer. Het is een blues-rootsnummer en dat is zeer toepasselijk gekozen, want het gaat over de hoofdpersoon van de verhalenbundel, Nick Adams, die als verstekeling op een trein wordt ontdekt uit de trein wordt getrapt. Het bluesritme klinkt als een rijdende trein. Hetzelfde trucje wordt toegepast op My Old Man, waar de zang van Bond minder zacht klinkt en de muziek bijdraagt aan de spanning die door het verhaal wordt opgeroepen: een jongen kijkt toe terwijl zijn vader als jockey met paarden racet. Hun leven wordt ingewikkeld als zijn vader iets illegaals doet en ze moeten verhuizen. Wanneer zijn vader omkomt bij een paardrij-ongeval, geloven zijn collega-jockeys dat hij heeft gekregen wat hij verdiende.

Persoonlijk heb ik een haat-liefdeverhouding met het werk van Hemingway. Ik kan er bij vlagen van genieten, maar ik moet tussendoor af en toe ook echt iets anders. Datzelfde geldt voor dit album. Big Two Hearted River: Part II is bijvoorbeeld een aangename uitzondering maar verder geldt dat het heerlijke muziek is op de achtergrond, waarbij weinig nummers echt mijn aandacht weten te trekken wanneer ik me er niet op concentreer. Tekstueel is het een tot de verbeelding sprekende, verhalende trip, maar op een gegeven moment is het verhaal bekend en is de spreekwoordelijke koek op.  

Toch kan ik In Our Time iedereen met liefde voor story-telling en affiniteit met literatuur deze interdisciplinaire indie-folkplaat van harte aanbevelen, want smaak is persoonlijk, maar kwaliteit is objectief en dat dit een meesterwerk betreft, staat als paal boven het spreekwoordelijke perk. En mocht Bond actief blijven in de literaire americana-hoek en een vervolg overwegen, dan ben ik in het bijzonder benieuwd naar een vertolking van The Old Man And The Sea. Nu maar hopen dat hij deze recensie leest.