Het in september 2021 verschenen album Spills noemden we onbevreesd de beste gitaarplaat van Nederlandse bodem in dat jaar. Zullen veel mensen niet serieus hebben genomen. Maar er zijn altijd van die mensen die het niet begrijpen.

Jelle Haagsma en zijn band brengen nu een nieuw album uit, en het is meteen de laatste. Jellephant & The Phantoms bestaan namelijk in feite niet meer. Haagsma trok onlangs de stekker uit de live band, maar kondigt wel aan dat hij heus muziek blijft maken en uitbrengen. Toch zonde, om zo’n parel in het live-circuit te verliezen.

Always Down is dus een soort van afscheid. Op het negen tracks tellende album – alleen digitaal en op cassette uitgebracht – zet Haagsma en zijn band met daarin Christopher Kalkman, Joey Pechler en Guus van Tiem de lijn voort van Spills. Die plaat maakte indruk dankzij de spetterende energie in de garage-rock. Het nieuwe werk mist dat wat, en is ingeruild door wat meer aandacht voor de productie. Maar simpelweg ook omdat het merendeel van de liedjes dit keer bedachtzaam van aard zijn. Na een sfeervolle openingstrack met wat sounds vallen we met onze neus in de boter met Solid, dat zo op Spills had kunnen staan. Het liedje klinkt aangenaam gejaagd, vraagt om het indrukken van het gaspedaal. Ook de aansprekende sound die de Phantoms op Spills produceerden, met als kenmerk de aangenaam strummende gitaren in stereobeeld, horen we hier tot ons grote plezier terug. In deze sfeer staat nog een enkele song, zoals My Goddamn Head: pure garagerock.

In andere tracks gaat het tempo er wat uit. In City bijvoorbeeld, een mooi dromerig liedje dat makkelijk in de portfolio van elke willekeurige melancholische Excelsiorband past. In instrumentaal Well pakt Haagsma de draad van City op. Mooi, maar niet de stevige maaltijd waar we zo naar hunkeren. Die krijgen we wel voorgeschoteld met Orange – weer zo’n rustig puntgaaf liedje dat met de gruizige gitaarpartijen én de titel natuurlijk sterk doet denken aan onvolprezen Metal Molly – euforisch klinkend Toast en juist weer inktzwart en duister I Woke Up Like This. Gleaming sluit de plaat af, met een mantra waarin Haagsma zich ogenschijnlijk inprent dat hij beter kan.

Die slotzin op de plaat slaat misschien wel de spijker op de kop. Een aantal liedjes op Always Down brengt het onwaarschijnlijk grote songschrijftalent van Haagsma aan het licht. Zijn liedjes zijn prachtig in raffinement en grofheid tegelijk. Tegelijk voelt het album een beetje ‘onaf’. Een soundscape als intro, een sfeervol vullertje en een experimentele afsluiter leiden af van de hoofdmaaltijd en geven het gevoel dat de inhoud bijeen net wat te mager is voor een volwaardig album. Maar dat is kinnesinne. Always Down en Spills zijn platen die we aan ons hart drukken en nog regelmatig op gaan zetten. En we hopen dat Haagsma vooral door blijft zwoegen en nog heel veel van die gitaarpop met stevige rafelranden blijft maken.