Goudzoekers die op een onontgonnen ader stoten, doen er goed aan dat niet aan de grote klok te hangen. Voor je het weet komen er hele meutes gelukszoekers op je vondst af en wordt de spoeling dun. Het zou dus beter zijn om te zwijgen over Misty Fields. Nou moet ik niet de muziek-Columbus uithangen, want het festival bestaat al jaren. Ik was er echter nog nooit geweest, aangezien ik de laatste jaren de voorkeur gaf aan de Belgische festivalseizoenafsluiter Leffingeleuren. Een kosten-batenanalyse deed me dit jaar besluiten af te zakken naar Asten. Een schot in de roos waar zowel Wilhelm Tell als Robin Hood een punt aan kan zuigen.

‘Ontdek het onontdekte’ is de tagline waarmee Misty Fields zich afficheert. Een festival dat zich richt op wat zich links in het muzikale spectrum afspeelt, voor maximaal 2500 fijnproevers, alto’s en snobs. Spek voor het bekkie van ondergetekende en meteen maar een dikke veer in de bips van de programmeur van dienst, want wie het muzikale avontuur zoekt, vindt het hier. Er wordt me enige kennis van de hedendaagse, veelal snaar-aangedreven popmuziek toegedicht, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zo’n 75% van de line-up uit mij volslagen onbekende grootheden bestond. Aangezien ik geen trek in, noch tijd had voor een gedegen antecedentenonderzoek, volledig onbevangen koers gezet naar het Brabantse land. 

Allereerst de setting: in een agrarisch buitengebied is een festivalterrein opgetuigd met drie podia binnen kruipafstand van elkaar: twee tenten, waarvan één halfopen, plus Het Bos, een buitenpodium dat ’s avonds feeëriek verlicht is. Verder een welhaast goedkoop aandoende prijszetting (2,95 euro voor een biertje, om van de ticketprijs maar te zwijgen) en het eerste festival mij bekend waar je een borrelplank kunt bestellen. Een en ander droeg bij aan een zeer gemoedelijke sfeer, waar het vooral oudere jongeren waren die zich één en ander bijzonder goed lieten smaken. De muziek? Een mix van bands die opereren in het post-punk, indie & alternative, shoegaze en psychrock straatje, alhoewel de zondag ook rootsrock/Americana, soul/rhythm& blues, country en meer bood, hetgeen de afwisseling ten goede kwam. Namen en rugnummers? Min of meer bekende bands voor mij: The Clockworks, The Bug Club, Shame, Snapped Ankles, Preoccupations, Bodega, Tramhaus, Personal Trainer. Zeer aangenaam verrast door sets van Ditz, Flying Colours, Slift (sodekaatje!), Daniel Romano’s Outfit en Marlon Pichel. Opvallend dat alle bands het beste van zichzelf gaven en veelal na hun optredens bleven hangen op het festivalterrein.

Hosanna in den hooge en gloria in excelsis deo? Nah, er was één band die door een amigo da musica – wiens naam ik vanwege mogelijk canceling niet zal noemen – treffend werd omschreven als ‘Opzij-trutten op speed’. Wie weet welke band bedoeld wordt, mag zich melden. Onder inzenders met het goede antwoord wordt een tangaslip (m/v/x) verloot. Oftewel, zoals ze in Zuid-Afrika zeggen: een ‘amperbroekie’.

Misty Fields is een meer dan geweldig festival, dat hopelijk gevrijwaard blijft van grootheidswaan. Niet verder vertellen!

DJ 45Frank (ook de foto!)

Gary Moore/Philip Lynott