Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als een band zich in woord verbindt aan een streek als Zeeland, heb ik er direct een vooroordeel bij. Dan denk ik aan Oerend Hard, Bestel Maar of de platte poëzie van Bløf. Ik verwacht iemand met een accent.

In een gesprek met MuziScene zegt zanger Tim Roos van Indigo Pastel het zelf: de teksten van bands uit de regio die nummers schrijven waarin ze hun omgeving beschrijven hebben al snel een ‘VVV-karakter’.

Niets daarvan op Westerschelde, het debuutalbum van Indigo Pastel. De band met enkel leden van onder de rivieren – en opvallend genoeg een aantal uit Zeeuws-Vlaanderen, een landsdeel dat zo eigenaardige is dat het er eigenlijk niet bijhoort – opereert vanuit Rotterdam. Nee, al in de eerste track Faith vallen woorden die hinten naar zelfmoord en verslaving. Zes van de zeven tracks op het album zijn zijn inktzwart van karakter. Loodzware materie. Tim Roos maakt er in het interview met MuziScene werk van om het album neer te zetten als een prestatie van het collectief, maar in feite biedt het werk een inkijkje in zijn brein in een duistere periode van zijn leven. En het is goed om erbij te zeggen dat de zanger intussen een aantal jaren ouder is, en misschien ook zelf wel met verwondering omkijkt naar zijn vroegere ik.

Maar die inkijk in het brein van een adolescent die worstelt met het leven maakt de plaat fascinerend om naar te luisteren. In alle opzichten slaagt Indigo Pastel erin om je in die sfeer te trekken en te houden. Hoor bijvoorbeeld hoe de percussie altijd diep in de mix ligt; zo wordt het nooit stuiterende rock ’n roll maar krijgt de sfeer altijd de hoofdrol. En de band durft eigenzinnige keuzes te maken, zoals in titelnummer Westerschelde, waar we midden in het nummer als het ware onder water getrokken worden, minuten lang, tot ademnood aan toe. De band balanceert vol risico op het randje tussen ‘overtuigend eerlijk’ en ‘overdreven’, het is maar net hoe het valt bij een luisteraar.

Eigenzinnig sluit de band, die intussen onlosmakelijk deel uitmaakt van de florerende Rotterdamse underground scene, het album toch af met een lichtpuntje. In het licht van het voorafgaande, is 31-12-2016 een suikerzoet liedje, dat je kunt interpreteren als een bijna kinderlijke ode aan een geliefkoosd huisdier. Heel Zeeuws eigenzinnig. Maar gelukkig, gezien de melancholie die er in overdaad uitstroomt, geen te groot contrast om afbreuk te doen aan de sfeer van het album.