Het leven van superstar-dj’s gaat niet altijd over rozen, zo bleek maar weer eens. Afgelopen vrijdag stond ik met partner in crime M. als The Vinyl Twins geprogrammeerd in de Silent Disco op het Bospop-festival in Weert. Zin an, dat spreekt. Na wat omzwervingen door het Weerterland uiteindelijk een parking en de receptie gevonden waar we ons moesten melden. Daar bleek dat er op onze namen al ’s morgens om elf uur was ingecheckt. Verbazing alom. Een telefoontje naar onze contactpersoon zorgde voor opheldering en even later kregen we onze polsbandjes en drankmuntjes, waarbij aangetekend dat als we de muntjes allemaal in bier zouden omzetten, er van plaatjes draaien waarschijnlijk niet veel meer terecht zou komen. Een staaltje Limburgse generositeit, we zouden geen dorst lijden in elk geval.

De Silent Disco was gevestigd in een roze, opblaasbare kerk, die er uitzag als een groot springkasteel, met daarvoor nog een ruime, overdekte dansvloer. ‘This is our church’, mompelden we goedkeurend. Na een biertje tegen de zenuwen namen we plaats achter de draaitafels, klaar om de ‘strijd’ om de gunst van het publiek aan te gaan met twee andere dj’s.

‘We will rock you’ van Queen leek ons een passende opener. Handjeklappen in de lucht, het dansvolk had het begrepen, we waren vertrokken. Toen mijn dj-buddy zijn eerste plaatje startte, schoof de naald gelijk over het te draaien singletje. Naalddruk en anti-skating bijstellen bood geen soelaas. Als de naald al in de groeven bleef, klonk het nergens naar. Lichte paniek. Onze Lieve Heer werd ter verantwoording geroepen en ook de vrouwelijke schaamstreek werd op niet mis te verstane wijze bezongen. Normaal gesproken altijd een reservenaald bij de hand, maar dit keer niet. Wat nu? In allerijl werden een paar compilatie-cd’s uit de auto gehaald, terwijl een geluidstechnicus er op uit werd gestuurd voor een vervangende naald. De cd’s boden slechts een paar nummers uitkomst, er moest een beroep worden gedaan op ons improvisatietalent, en wel als volgt: plaatje draaien op één draaitafel, volume terugschroeven tegen het eind en terwijl één van ons als de wiedeweerga de single van de draaitafel plukte, mikte de ander er een nieuwe op, om de pauze tussen twee nummers zo kort mogelijk te houden. De twee naast ons opererende dj’s keken vol bewondering toe en complimenteerden ons met de getoonde flexibiliteit. Na een tijdje kwam er een nieuwe naald en kon het feest eindelijk écht beginnen. We gaven elkaar een high five, veegden wat angstzweet weg en draaiden een set vol festivalkneiters en ander spul dat de meute vóór ons in beweging zette. Er werd gedanst en meegezongen, de stemming zat er lekker in tot het eind.

De technische problemen waardoor we pas na drie kwartier écht los konden gaan? Ach, die schade haalden we twee dagen later wel in, want ook op zondag stonden we als één van de afsluitende acts in de Silent Disco geprogrammeerd. Op zondagmorgen kwam het bericht dat de Bospop-zondag wegens een mogelijk noodweer was afgelast, waardoor ook onze set in het water viel. God is a dj? M’n reet.

DJ 45Frank