Het is mij niet om een polemiek te beginnen met Rotown-directeur en collega-columnist Minke Weeda, maar er moet mij toch wat van het hart.

In een recente column van de hand van Minke werden wij (Tramhaus) gevraagd niet te groot te worden. Redenen hiervoor waren gebaseerd op het feit dat twee van ons bij Rotown werken en dus met succes van Tramhaus minder inzetbaar zouden zijn.

Nou wil ik bij deze toch wat nuance in dat verhaal aanbrengen. Is het namelijk niet zo dat ons relatieve succes grotendeels te danken is aan Rotown, en in het specifiek Left of The Dial Zélf (het antwoord is ja). Zonder deze geweldige plek gerund door geweldige mensen zou Tramhaus noway zijn waar we nu zijn, dat kan ik met volle overtuiging zeggen. De clichés zijn waar: een springplank, een onvoorwaardelijke steun, een vol vertrouwen en boven alles een hoop vrienden. Dat is wat Rotown en Left of the Dial betekenen voor Tramhaus.

Dus ja, Minke, dat Jim en Nadya zo meteen misschien minder inzetbaar zijn, heeft te maken met jullie eigen geweldige werk. Een hand in eigen boezem dus, en tegelijkertijd een resultaat van jullie tomeloze inzet. Waar voor ik mijn allergrootste dank wil uit spreken, namens ons allemaal. Op het broederlijke/zusterlijke/onzijdige verbond tussen Tramhaus en Rotown, tot in der eeuwigheid, amen.

Liefs,

Micha