Ruimdenkendheid, het is een mooie karaktereigenschap, ook in de muziek. Persoonlijk hou ik van veel muziekjes. Voor (bijna) alles is er een tijd en een plaats bij een muzikale omnivoor als ondergetekende. In een bepaalde stemming en/of als er voldoende alcohol in het spel is, haal ik – als erkende snob – zelfs mijn neus niet op voor een portie smartlappen of schlagers. Toch begin ik me stilaan af te vragen of met name festivals niet doorgeslagen zijn wat betreft ruimdenkendheid. Nou is een festivalpubliek sowieso gretig, bereidwillig en ruimdenkend genoeg om een bonte mix aan muzikale variëteit te verstouwen, maar het elastiek van de goede smaak wordt anno 2023 wel érg ver opgerekt. Sommige acts zijn de camp inmiddels ver voorbij en een muzikaal anachronisme op een festivalpodium lijkt tegenwoordig eerder regel dan uitzondering.

Hel(l)mut Lotti ‘goes metal’ op Graspop? Moet kunnen. En eerlijk is eerlijk: nog verdomd goed ook. Rick Astley die een set The Smiths-songs doet op Glastonbury? Idem dito en bovendien stukken beter dan een hemeltergend vals zingende Debbie Harry bij Blondie of het krijsende speenvarken Axl Rose bij Guns N’ Roses. Als beëdigd lid van de smaakpolitie en patrouillerend bij de muziek-Gestapo, vrees ik echter dat we ietwat zijn doorgeschoten met die ‘anything goes’-mentaliteit.

Op Pinkpop was een podium ingeruimd voor Limburgse coryfeeën als Frans Sjeng aon de geng Theunisz en John Boursin Tana. Bij het grootste Europese hardcore- en punkfestival Jera On Air maakte Henk Met de vlam in de pijp Wijngaard een zeer gesmaakte opwachting en zo kun je bijna bij elk festival wel terecht voor een portie ongein waar je in minder verdachte tijden als rechtgeaarde muziekliefhebber nog niet dood bij gevonden zou willen worden. Misschien een teken van de tijd, waar een festival vooral een ‘feest’ dient te zijn. In het ‘ik’-tijdperk waant menige festivalbezoeker zich minstens zo belangrijk als de acts op het podium. Facebook, Instagram en andere socials dienen daarbij vooral als bewijs ‘erbij’ te zijn geweest.

De mening van een verzuurde, ouwe alto en pretbederver? Héél goed mogelijk, maar zou het niet mooi zijn als die muzikale ruimdenkendheid wederkerig zou zijn? Als de met een doorsnee smaak uitgeruste muziekliefhebber óók open zou staan voor iets compleet anders? Een polonaise ingezet bij een optreden van The Ex bij ‘Fijn op het plein’. Diamanda Galas onder warm applaus onthaald als ‘special guest’ bij ‘Vrienden van Amstel Live’. Of – laat ik de verbeelding maar eens even helemáál aan de macht komen, want helaas niet meer mogelijk wegens morsdood – GG Allin (de duivel hebbe zijn ziel) die op het podium in de Johan Cruijff Arena een flinke, dampende bolus deponeert, zich met zijn eigen fecaliën insmeert, een deel ervan het publiek in smijt en daarna luid wordt toegejuicht door een in glitterpakken gestoken en met roze boa’s en fleurige zonnebrillen getooide 50.000-koppige, dolenthousiaste menigte bij De Toppers. Een mens mag al eens dromen…

DJ 45Frank