Timo de Jong maakt country, folk en rock ‘n roll die wortelt in de jaren zestig van de vorige eeuw. Toch klinkt het geenszins belegen, want de nummers op zijn derde album Heart At Rest, waarvan er drie eerder als akoestische versie op zijn in 2020 verschenen album Intimate Isolation Tapes stonden, zijn doordrenkt met een eigentijds sausje Zijn diepe, warme zangstem doet denken aan befaamde crooners en (country-)artiesten als Frank Sinatra, Elvis Presley, Buck Owens, Marlon Williams en Danny Vera.  

Door zijn zangstijl is Heart At Rest over het algemeen verhalend en weet De Jong een prettige, zelfs gezellige, sfeer te creëren waardoor het lijkt alsof je hem al jaren kent en jullie op vertrouwelijke voet staan. Dat de nummers op dezelfde leest geschoeid zijn, wil niet zeggen dat het album niet verrassend is. De verzamelnaam americana dekt de lading, maar het twaalftal nummers is dermate veelzijdig, dat het van a tot z blijft boeien.  

De plaat opent sterk met het rustige Forward, waarmee De Jong direct onze aandacht opeist. Het wordt gevolgd door een bandversie van het eerder verschenen When You Go, een countryrockballad in vierkwartsmaat met David Gram op pedalsteel. Met Unparalleled blijven we in de countryhoek hangen. Hier is het Maaike Boonstra die het album met trompet naar een hoger niveau tilt.  

Single Big Grey Boxes is een prachtig langzaam protestliedje tegen lelijke gebouwen. Net als op het titelnummer doet De Jong hier denken aan Marlon Williams. Loom en toch sparkelend. Adjectieven, die niet van toepassing zijn op het droevige Cordyceps, dat gaat over een mierenechtpaar, waarvan een van beide geïnfecteerd wordt door een schimmel die het in een zombie verandert.  

Op de B-zijde opent De Jong een stuk opgewekter met Amatory Dormitory, dat wordt gekenmerkt door een pakkende melodie. Overigens geldt dit eigenlijk zonder uitzondering voor de composities op Heart At Rest. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het easy-going Life Boat, de uptempo bandversie van Kenneth Copeland en het slotnummer Involuntary Rolling Stone, dat in eerste instantie nauwelijks lijkt aangepast ten opzichte van de lockdown-versie, maar dan toch een extra couplet blijkt te hebben.  

Doordat het album op vinyl wordt uitgebracht, hebben we er lang op moeten wachten, maar het resultaat is dermate goed geslaagd, dat je daar niemand over zult horen mopperen. De Jong is immers een authentieke artiest, een ambachtsman, die net zo lang schuurt en schaaft, zodat zijn nummers tot in de puntjes zijn vezorgd.