Na een lange autorit is het natuurlijk heerlijk om de ledematen te strekken. Ondanks ons voornemen om dankzij bieryoga nog soepeler het festival te beginnen, kunnen we niet anders dan vaststellen dat we aangenaam zijn afgeleid door de Belgische garageband Desmond Dandies, die onlangs debuutalbum 57 Heaven uitbracht. De Vlamingen timmeren hard aan de weg met een indrukwekkende serie optredens in eigen land, Duitsland en Nederland. Mede hierdoor hebben de winnaars van de Vestrock-Rally geen bieryoga nodig om op overtuigende wijze de main stage en en passant Vestrock 2023 te openen. Enerzijds lekker vuig, anderzijds enigszins dromerig en ook een beetje psychedelisch maar altijd melodieus, werkt het viertal als stroop voor vliegen en dus zijn we samen met een handvol andere vroege vogels genadeloos overgeleverd aan zijn aanstekelijke set en missen we de warming-up geenszins. 

Tekst: Theo Stepper Foto’s: Harrij Stekel en Vestrock (VR)

Van Vlaanderen naar Zeeuws-Vlaanderen is een kleine stap en dus is het aangenaam schakelen van de Dandies naar Indigo Pastel, dat in het zuiden van Zeeland werd opgericht door Tim Roos. Dat de band langzaam is uitgebreid met Rotterdamse artiesten en Roos inmiddels verhuisd is naar de grootste havenstad van Europa maakt duidelijk geen verschil want de frontman weet heel goed waar zijn roots liggen en het publiek is hem niet vergeten. Naar eigen zeggen ziet hij veel bekende gezichten in het publiek. Terwijl buiten de zon doorbreekt en naar zijn hoogste punt klimt, trapt Indigo Pastel af met The Key To Your Well Being, dat zowel verrassend als indrukwekkend is. De band verstaat de kunst van doseren en zo klinkt het stevig en toch relaxt, en dat laatste is knap vanwege de enigszins ongemakkelijke tekst. Roos vindt het een feestje en al tijdens het derde nummer daalt hij van het podium af om tussen het publiek te dansen, dat dit zo vroeg nog niet gewend is, het wel kan waarderen, maar toch nog niet echt los komt. 

Hoewel er nog niet veel nummers van de band zijn uitgebracht, weet de band een leuke set te spelen met slechts één cover – Eisbär van Grauzone – welke dan wel meteen Roos verwond, zodat de zanger een pleister vraagt en krijgt. Het publiek van Vestrock komt goed voorbereid en dat wordt beloond met een energiek slotnummer, een indie-banger van jewelste met het aanstekelijke refrein “Doberman, Rockefeller woef-woef.” In augustus komt een ep uit en dat is gezien dit optreden, een gebeurtenis om naar uit te kijken.

Vroeger dan we willen is daar het moment dat je wist dat zou komen, want zo gaat het elk festival. Er moeten keuzes worden gemaakt, knopen worden gehakt, en het eerste dilemma is niet eenvoudig. The Native staat op het punt van doorbreken en de kans dat we deze band ooit nog zo relatief kleinschalig kunnen meemaken is klein, maar Cardboard is ook niet te versmaden. Zou je zo’n programmeur niet… Dat we hebben beloofd om de krenten uit de pap te halen helpt ook al niet in dit geval en dus checken we tegen beter weten in beide bands en doen zo de nodige water bij de wijn.

The Native klinkt zoals verwacht. Melodieuze gitaarrock vult de tent en de zang van de frontman van de band uit Plymouth, Charlie Noordewier, is krachtig en iets rauwer dan op de plaat. Veel nummers van de in februari verschenen ep Looking Back zoals Twenty Something passeren de revue, maar ook ouder werk als, Halfway House en Lost Boy maken hun opwachting gedurende de eerste helft. Met gemengde gevoelens begeven we ons naar De Kapel voor de tweede helft van Cardboard. Het kwartet uit West-Londen is de stem en het geluid van de jonge, ontevreden Britse variant van Gen-Z. Een generatie waarvan studenten werden beboet wegens het overtreden van regels voor zelfisolatie terwijl het feest was op Downing Street. Wanneer je wordt vergeleken met bands als The Libertines, dan ligt de lat hoog, maar het viertal jonge honden kan toch op genoeg solidariteit rekenen, want de Kapel is buitengewoon goed bezocht. En terecht: de mix van blues-, punkrock en garage is zeer aanstekelijk. Hier en daar wordt er gedanst en de sfeer is ronduit goed bij dit  memorabele optreden dat we alleen al om de vurigheid niet hadden willen missen.

Van Cardboard naar Bob uit Zuid lijkt dan een grote stap, maar omdat de hiphopper goed is opgevoed door zijn vader, de schrijver Nico Dijkshoorn, bovendien bevriend is met Tim Knol en vorig jaar een niet te versmaden debuutplaat uitbracht bij het toonaangevende, niet om zijn hiphopplaten bekendstaande label Excelsior Recordings, gaan we graag even buurten. We worden niet teleurgesteld. Atypische raps over zijn Sint Bernhardhond en Vind Je Ook Niet zijn doorspekt met lekkere riffs en live beats en het gritty spitten doet enigszins denken aan Beastie Boys. Je zou er bijna van gaan Karpervissen, al laten we dat liever aan Bob met zijn Leren Jas. Zeer onderhoudend en een verrassend vroeg hoogtepunt van een festival dat goedbeschouwd eigenlijk nog op gang moet komen. 

Het stapje naar Coach Party is zo klein dat het een verkleinwoord rechtvaardigt. De Britten van Isle Of Wright bedienen zich van een lekker in het gehoor liggende 90’s sound, waar wij als late veertigers alleen maar blij van kunnen worden. Mag ik spreken van indie-pop dance floor fillers? Ja, dat mag ik. Coach Party is duidelijk op dreef en het wachten is na twee ep’s en twee nieuwe singles die ook live niet te versmaden zijn op een volwaardige langspeler. Volgens zangeres Jess Eastwood is die in de maak en we krijgen ook een voorproefje. Lekker, met veel fuzz zoals de rest van de nummers ook is opgetuigd. Meer dan content verlaten we de warme, want bomvolle Kapel, want we waren al blij met de live uitvoering van Can’t Talk, Won’t en de magistrale afsluiter Parasite.

Nadat we eerder dit jaar door omstandigheden TVAM op Motel Mozaïque hadden moeten missen, stelden we onszelf gerust dat we dit gemis op Vestrock zouden kunnen goedmaken. Dat de eenmansformatie van Joe Oxley in de Kapel is geprogrammeerd stemt ons aan de ene kant gelukkig, al vragen we ons af of er niet te veel mensen zullen afkomen op de producer die elektronische muziek vermengt met dreampop, postpunk en disco. Ruim op tijd melden we ons dus bij het kleinste podium van Vestrock maar dat blijkt nergens voor nodig, hoewel het uiteindelijk toch redelijk druk is met enthousiaste fans. Omdat het laatste album High Art Lite is geschreven met een bandgeluid in gedachten en met de idee om alles live te spelen is het niet moeilijk om met je ogen dicht een volledige band in te denken, terwijl Oxley toch slechts twee muzikanten heeft meegenomen om hem op het podium te versterken. Met ogenschijnlijk gemak neemt de Brit ons mee op een psychedelische roadtrip terwijl hij futuristische geluiden op ons afvuurt, onder een rookgordijn van hypnotiserende synths. Vette gitaarriffs houden ons bij de les, zodat we ons niet verliezen onderweg. Jammer dat het nog zo vroeg is, maar gelukkig is het in de kapel niet zo licht, zodat de idee dat we in een alternatieve nachtclub zijn beland niet eens zo vergezocht lijkt. 

Hoewel een flinke toets lichter, is het vervolgens goed toeven bij Intergalactic Lovers. De band rond zangeres Lara Chedraoui bracht vorig jaar het album Liquid Love uit en natuurlijk worden diverse nummers van deze verfrissende plaat ten gehore gebracht. Omdat driemaal scheepsrecht is en we de vorige keren dat de Vlamingen op Vestrock stonden de band hebben gemist, laten we de kans om het kwartet live te aanschouwen deze keer niet liggen. De sound van het album komt live goed tot zijn recht en door de fijne mix tussen dromerig en toch redelijk uptempo, ontstaat er een prettige energie in de goedgevulde tent. Dit komt niet in de laatste plaats door Chedraoui die niet zelden haar teksten met theatrale gebaren of toepasselijke dansbewegingen kracht bij zet. 

Hoewel buiten de zon nog vrolijk schijnt, zoeken we de duisternis weer op. Ist Ist uit Manchester staat net als vorig jaar in de Kapel. Hoewel de band toen een uitstekend optreden gaf, is hij niet gepromoveerd naar een groter podium. Gezien de aard van de muziek, die het midden houdt tussen wave en post-punk, is dat helemaal niet erg. Bovendien is het geen reprise in de letterlijke zin van het woord, omdat de Mancunians inmiddels een derde album op hun naam hebben staan. De voelsprieten van de programmeur van Vestrock werken uitstekend, want op het twee maanden geleden verschenen Protagonists staan weer een paar zwarte parels van jewelste en onder andere Something Has To Give en Mary In The Black And White blijken ook live een waardevolle aanvulling op het toch al indrukwekkende oeuvre van de band zoals het fenomenaal gebrachte Fat Cats Drown In Milk van het in 2021 verschenen album The Art Of Lying. Gelukkig heeft bassist Andy Keating die het vorige nummer zijn plectrum verloor een nieuwe gevonden, zodat hij geen blaren op zijn vingers hoeft te spelen. En dus kan het feest zoals dit optreden gerust kan worden genoemd ongestoord doorgaan nadat is gezongen voor drummer Joel Kay, die vandaag jarig is.

Hoewel we er niet vanuit kunnen gaan dat de nieuwe – wat ons betreft briljante – single, De Duck, van Prins S. en De Geit als eerste wordt gespeeld, checken we toch de start van het optreden. Inderdaad, het drietal trapt af met Rood Staan, Hard Gaan. (“Één bakje mayonaise / Één bakje mayonaise / Met twee lepeltjes voor jou en mij erbij…” Met de tekst waarop we hadden gehoopt (“ik heb broodnodig brood nodig” en “geef me brood, bitch”) tussen onze oren begeven we ons echter snel terug naar de Kapel, waar LIFE  loodrecht op de woordkunstenaar uit Den Haag staat geprogrammeerd.

Mochten we al spijt hebben gevoeld, zodra de band uit Hull de eerste riffs van Big Moon Lake ten gehore brengt, is die verdwenen als sneeuw voor de zon. Life maakt muziek die je naar de strot en bij de ballen grijpt en dit is natuurlijke een geweldige opener. Er is zoveel om over verontwaardigd te zijn en die inspiratie grijpt het kwartet dat muziek maakt à la Idles, maar dan een weinig melodieuzer – bijvoorbeeld Almost Home – met beide handen aan. Frontman Mez klinkt bij vlagen als Johnny Rotten en samen met zijn maten zorgt hij voor een intens optreden waar de catchy hooks nauwelijks de scherpte kunnen verhullen. Veel nummers van het succesvolle derde album North East Coastal Town komen voorbij en het is lastig om de climax te definiëren, want het optreden van LIFE is als een bergetappe in de Tour met piek na hoogtepunt en een bijpassende uitgesponnen apotheose in de vorm van albumopener, maar vanavond dus slotnummer Friends Without Names, waardoor we zonder spijt  het begin van een van de headliners van dit weekend missen.

Franz Ferdinand behoeft nauwelijks een introductie voor wie net zo oud is als wij. Voor de jongere lezer onder ons volgt hier een beknopte samenvatting: Een kleine twintig jaar geleden zorgde de band uit Schotland met zijn titelloze debuutalbum met puntige indie-rock voor een tsunami aan hits zoals The Dark Of The Matinée, Take Me Out en This Fire. Ook de albums die volgden bevatten steevast singlemateriaal en daarom is het niet verwonderlijk dat Vestrock de band nu eindelijk eens wilde strikken. En terecht, want Franz Ferdinand doet waarvoor het is gekomen namelijk een ongekend feest der herkenning bouwen en de festivalweide omtoveren in een kolkende dansvloer. 

Bijna nemen we een verkeerde afslag, want terwijl Franz Ferdinand naar de grote finale van zijn best off set toewerkt haasten wij ons naar Personal Trainer, de Amsterdamse band rond indie-held Willem Smit (onder andere Canshaker Pi). Daarvoor moeten we echter langs het podium waar het Duitse Feuerengel zich letterlijk warmloopt voor een ongetwijfeld goede imitatie van Rammstein. De tributeband heeft de tongen op Vestrock losgemaakt en de verwachtingen zijn zo hoog gespannen, dat de temperatuur in de Tent straks ondraaglijk moet zijn. Maar laten we wel wezen Personal Trainer die grossiert in scherpe indiedeuntjes, ligt toch veel meer in het verlengde van het gevoel dat Franz Ferdinand bij ons teweeg heeft gebracht?

Onbegrijpelijk eigenlijk dat Personal Trainer, die het bijvoorbeeld in Engeland hartstikke goed doet, op Vestrock op het kleinste podium staat. Maar ons hoor je niet klagen, want terwijl de speelvreugde van het podium spat, staan wij er mooi met onze neus bovenop. Aan niets is te merken dat de band vanmorgen om zes uur is opgestaan en zojuist het Kanaal is overgestoken om tijdig in Hulst te zijn. Naast nummers van de succesvolle ep Gazebo (2021) en de ronduit bejubelde lp Big Love Blanket (2022) hopen we natuurlijk op nieuw materiaal. En we worden op onze wenken bediend, want naast hits als Politics, Muscle Memory, Milk (heerlijke finale) en The Lazer is het blijkbaar tijd om iets nieuws uit te proberen. Of het gastoptreden van Bob op Zuid daarvoor kwalificeert mag de lezer zelf beoordelen, maar verrassend leuk was het natuurlijk wel. The Feeling bijvoorbeeld is in elk geval wel een nieuw nummer. Het begint rustig en frontman Smit giet zijn blikje bier leeg in glazen van dorstige fans. Een leuke geste, maar het uptempo deel van het nummer, dat ook trompet in zich heeft wordt getuige het gejuich en gejoel nog meer gewaardeerd. 

Verguld en nog nagloeiend van Personal Trainer pakken we het staartje van Feuerengel mee, waar het is alsof het ter verkoeling gekochte biertje in onze handen verdampt. Feuerengel maakt zijn reputatie ontegenzeggelijk waar en is waarschijnlijk inderdaad de beste Rammstein tribute-band ter wereld. 

Elk verstandig mens zou na zo’n fantastische dag zijn bed opzoeken, toch is het nog heel druk op de weide waar de Duitse raveband Scooter het stokje van zijn landgenoten mag overpakken om het spreekwoordelijke vuurtje brandend te houden. Hoofdschuddend laten we dit spektakel aan ons voorbij gaan, niet om aan de lokroep van ons hoofdkussen toe te geven, maar omdat in de Kapel nog een laatste keer het dak eraf gaat.

Wanneer je de kans hebt om ¡Pendejo! live te zien, moet je die natuurlijk met beide handen grijpen. De band is als een feniks herrezen uit de as van Dreadlock Pussy en staat bekend om spaanstalige urban teksten, zijn merkwaardige naam (pendejo betekent schaamhaar) en het gebruik van koperblazers om zijn loodzware stoner rock mee op te fleuren. Het effect is soms enigszins vervreemdend, maar zo aanstekelijk, dat je je afvraagt waarom niet meer metalbands een trompettist mee on tour nemen. Wellicht ten overvloede vermelden we dat de show van ¡Pendejo! een onvergetelijk slot is van een toch al onvergetelijk dag. Ook al spreken we nauwelijks Spaans, toch gaan we slapen met rode oortjes.